Het kanaliseren van…

Het kanaliseren van een frustratie deel I.
Heb jij dat ook wel eens? Dat je die hele godvergeten hypocriete klotenwereld in elkaar zou willen tremme’?! Dat je spontaan, met een licht cynisch, sarcastisch grijnsje in plaats van een “rot op”, “val DOOD” zou willen zeggen? Datje uit de cocon van voorspelbare rolverwachting wilt stappen en de ander confronteert met jouw naakte zijn. Ze zouden je voor gek verklaren! Deden ze dat maar, dan werden zaken helder en kwam de waarheid aan het licht. “Neen meneer, het ligt niet aan mij maar aan U!” Zo duidelijk als een klontje, opgelost in ijskoud water. Langzaam aan begin ik het spel door te krijgen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er geen hout van snap.

Astrid Nijgh zong ooit eens: “IK doe wat IK doe, maar vraag niet waarom…” Het eerste wordt tegenwoordig feitelijk geconstateerd, maar momenteel is de vraag naar ‘Het waarom” de meest belangrijke. Ieder waarom kent een daarom, ieder zijn een niet zijn. Als wij alleen niet zo overtuigd waren van ons zijn, zou ieder niet zijn nog belangrijker geacht kunnen worden. Dat mag echter niet sterker, juist dat beperkt de ruimte van de ander. Dus ben ik er. Alleen…

Het voelt niet zo. Het strijkt mij tegen de lange grijze haren, het laat mijn baard raspen en ik verberg mijn ogen achter een bril van Hans Anders (Al was het alleen maar om die naam!) Variolux heet mijn huidige handicap, ontspiegeld en van een kleurtje voorzien. Het geeft mij een ietwat intellectueel tintje. (Heb ik althans vernomen!) Het biedt mij enige bescherming en geeft mij de gelegenheid de zaken wat scherper en iets gekleurd te zien!