het vermoeden van het Volk

Verbale ‘slapstick'” Bestaat dat”! Ja, dat bestaat! En wel op grond van vermoedens, hoewel die vermoedens over het algemeen worden vermeden. Maar niet wanneer Het Volk voor en vanwege het volk een absurdistische weg heeft ontdekt. Het hangt er maar net vanaf hoe je tegen zaken aankijkt en welke weg dan naar de top gaat reiken. Waar bergen de uitdaging kunnen zijn en de dalen worden gelaten voor wat deze zijn. Waarbij de verpakking niet veel meer is om de absurdistische inhoud van een glans dan wel een roes te voorzien. Neem nu het vermoeden van Poincare, een Frans wiskundige en wetenschapsfilosoof. Een bewijs voor het naar hem vernoemde vermoeden is tot op de dag van vandaag niet geleverd. Niet zozeer het vermoeden van Poincare zelf, als wel het onvermogen om een vermoeden met behulp van taal te doorgronden.
Trivialiteiten als intellectuele bespiegelingen worden niet geschuwd en ook de borsten van de zuiveldame passeren de revue. De weduwe van de melkboer, alwaar een dorstige jongeman op woensdagmiddag alsnog zijn ooit onthouden borstvoeding tot zich weet te nemen. Voor hij de overstap van de lagere- naar de middelbare school moet ondergaan. Of is ondernemen hier een duidelijker plaatsbepaling bij” Waar literatoren van wereldklasse teksten hebben aangeleverd, waar Confucius een plaats opeist, waar Jean Paul Sartre de jaren des onderscheids inhoud heeft weten te geven wordt zelfs A. Hitler niet geschuwd. Waar Ted de Draak in het gezelschap verkeert van Sophocles, H. Westbroek onderdeel uitmaakt van deze onverantwoorde literaire bibliotheek, is het aan de bewerking van de heren Kruijver en Bunschoten te danken dat het aanwezige publiek een inhoud wordt voorgeschoteld die menig culinair ingesteld persoon, met een wereldkaart weet te overtuigen.
Althans, wanneer die namen zouden worden omgezet in kruiden die ertoe doen. Een soort van Zwitserse kaas verpakt in een tube Alpenkruiden en dat op een Bugles uitgesmeerd. Ik geef het je te doen om twee uur lang mee op reis te gaan in een eenvoudige berghut, waarbij het mannelijk onvermogen wordt omgebouwd naar het menselijk onvermogen, hetgeen de uitverkochte zaal publiekelijk weet te vermaken. Een dansje, een lang aangehouden rrrrrrrrrrrrrrr, een Herr en een Mess, een simpele verdwijning van een handzame schildersezel, de pullen drank die vroegtijdig verdwijnen en een raadselachtige kelder die schuil gaat in een bed, de heren draaien er hun hand niet voor om. Maar… ook aan hun activiteiten op het toneel zal dra een einde gaan komen, gezien de respectabele leeftijd die zij hebben bereikt. En wanneer dan het doek valt… zal er toch een gat naar het volk ontstaan. Vandaar nog maar wat beelden van een voorstelling die er ook dit keer weer niet om loog. En dat er leugentjes aan te pas kwamen, daar hoeft niemand, op vermoedens gebaseerd, te twijfelen!