het VOLK.

Het is niet zo verwonderlijk dat wanneer je zo door je hotmail bladert, je zaken tegenkomt waar je het belang van toen door de tijd uit het oog bent verloren en op het moment waarop je de foto’s onder ogen komt, weer terug gaat in de tijd. Of, zoals ik vandaag ook ontdekte, een testament van wijlen mijn moeder tegenkomt waar zij bijkans letterlijk over haar dood blijft heen regeren. Wanneer je nogmaals krijgt te zien dat haar tweede man (Kezencor) alle roerende zaken tot zijn beschikking krijgt en wij niet veel meer kunnen doen dan toe te kijken. Wanneer daar een vreemde vrouw en een meer bekende man huizen in de spullen van wijlen mijn vader en mijn moeder. Het heeft dan veel weg van ‘ik stond erbij en keek ernaar…’

Maar om even terug te komen op die eerder genoemde foto’s die maken deel uit van een toneelgroep dat onder de noemer ‘Het Volk’ na ruim veertig jaar het bijltje erbij neer gooit. Ridders zijn zij, in de orde van Oranje Nassau en het behoeft geen betoog dat zij deze ridderorde aan alle kanten hebben verdiend. En wanneer Joep, Wigbolt en Bert op die manier in de schijnwerpers worden gezet, kan ik niet veel meer doen dan daar nogmaals aan gaan refereren. Hetgeen ik dan bij deze doe, waardoor even tasten in het verleden niet veel meer naar voren brengt dan de stukken die ik dan wel wij (Gerda en ik) van hun hebben mogen meemaken. Maar ook hier komt een einde aan, na twee jaar van gesloten theaters zijn zij nu aan hun laatste bedrijf begonnen. Ergens in mei zitten wij weer op de eerste rij in de Kleine zaal en maak ik handig gebruik van mijn Canon, waarbij ik dan alsnog de laatste beelden aan een verzameling weet toe te voegen.