Spiegelen.

Waarom je spiegelen aan een ander, terwijl je het wezenlijk voor jezelf doet?! En dan doel ik dit keer op het schrijven, dat velen beoefenen en waar dan de stille hoop achter verscholen gaat, dat een derde in deze daar nota van neemt. Bedacht ik terwijl ik een kort gesprek had met mijn buurman, die in de tuin bezig was en wij elkaar tussen de latten van zijn omheining elkaar in de ogen konden kijken. Want mijn buurman is bezig zijn herinneringen op papier te zetten op een manier die dat voor die derde (in dit geval ben ik de bevoorrechte) het genoegen heb gehad om ook zijn eerste deel tot mij te nemen. Thom is een denker, een romanticus, een man die zijn overdenkingen goed kan verwoorden en daar niet veel meer (ogenschijnlijk) hoeft te doen dan op een bankje plaats te nemen en zich over te geven aan de omgeving die hij niet alleen tot zich neemt, maar daar ook hele verhalen aan weet te koppelen. Of dit nu een voorbijganger betreft dan wel een kauw die in zijn buurt wat aan het scharrelen is geslagen, een boom die even kreunt onder een windvlaag die niet alleen de takken laat bewegen dan wel de bladeren laat ritselen, een vliegtuig dat met veel kabaal de landing inzet om niet veel later weer in een wolk te verdwijnen, het zonnetje dat zijn gelaat in een bijzonder licht laat schijnen, de fiets waarop hij zich verplaatst en de bibliotheek waar hij zijn opwachting maakt, genieten is een ding en schrijven dat andere.

Schrijven is schrappen en zijn kritisch oog maakt bedenkingen bij de zinnen die hij schreef, iemand die zijn schrijfsels met een ander oog bekijkt en de vraag die opdoemt: ‘waar doe ik dit in ‘Godslieveherennaam’ voor?!’ Het heeft veel weg van de opdracht die ik mij gesteld heb, namelijk om iedere dag opnieuw van met laten zien, daar horen niet tot de mogelijkheden behoort. Waarbij herinnering dan wel momentele prikkels ervoor kunnen zorgen dat het een meer van betekenis dan dat het andere ertoe doet. Ook ik schrijf in wezen voor mezelf, maar vind het dan ook weer prettig wanneer anderen daar kennis van willen en kunnen nemen. En wanneer die reacties op mijn gedachten dan wel herinneringen, dan wel potsierlijke verhalen die kant noch wal raken, ook dan heb ik mij gehouden aan de opdracht die ik mezelf heb opgelegd: stomweg gewoon in eerste instantie

‘voor m’n eige’!