Het zoet van een citroen.

Een witte eend op het midden van de weg”! Hoe zit het dan met die andere pullen” Opgevreten door een snoek. Zijn er dan geen vrienden meer” En wat kun je aanvangen wanneer je zoveel vrienden hebt, dat je een onmogelijk aantal in een stretch eend in Engeland kwijt raakt” Of wat te denken van een zwangere eend” Of een besteleend met zes ramen. Een blauwe eend, een rode eend en een zwarte eend. En allemaal met een Frans kenteken, allemaal in kennelijke staat van verwording, met die simpele motor, die eenvoudige vering en stoelen die hun beste tijd ergens ver weg versleten hebben. De boer die daar zijn vee in vervoerde, de bakker met zijn stokbroden, de huisarts met zijn dokterstas, de vroedvrouw die zich over die speciale pook ontfermde, de twee paardenkrachten die onder die geribbelde motorkap schuil gaan en het feit dat het in eerste instantie vooral eenvoudige werkers waren die zich met behulp van die eend in allerlei bochten wisten te wringen. Een ode aan de eend, aan de Dyane, aan de Ami en vooruit, ook aan de Snoek, de DS die nog steeds gangbaar is. Ik geef weinig om het zuur van een Citroen, maar wanneer ik de Citroen van puntjes zou kunnen voorzien…