Hoe bestaat het…?!

De sprinkhaan wil liever een vlieg(masjien) zijn. Altijd maar dat springen en dan deel uitmaken van een grote wolk die zich vol vreet aan het graan, ook dat gaat op den duur vervelen. Neen, de eigenzinnigheid van de een hoeft nu eenmaal de ander niet te schaden, hoewel ook dat aan de nodige discussie onderhevig zal zijn. En wanneer die mug passeert is het maar de vraag of die storm in dat glas water, de orkaan die het Spaanse graan ooit heeft bestookt, wel in staat is om koren op de molen tevoorschijn te toveren. Hoewel van toveren kan geen sprake zijn als je nagaat dat gerst, rogge haver dan wel tarwe in staat zijn om de behoefte van de mens in deze te bevredigen. Maar, denkt de sprinkhaan, ik dwaal af en het heeft er veel van dat fantasie met mij aan de loop gaat. Het zijn dan ook de zomerse temperaturen die mijn brein zodanig laten bewegen dat ik bijkans de draad van mijn betoog uit het oog verlies.

Ongetwijfeld dat de derde dinsdag in september ervoor zorgt dat de rede die vanaf de troon aan den volke is voorgehouden, waarschijnlijk die impliciete invloed op mijn geest heeft gekregen. Dat neemt niet weg dat het mij verrukkulluk lijkt om eens ver boven het gewoel van anderen op te stijgen, opdat ik mijn plaats in het universum met hand en tand kan blijven verdedigen. Waardoor dit als muziek in mijn oren klinkt en ik de keerzij van zijn aan dat van het hare toe kan gaan voegen. De wereld als een draaitol ga beschouwen en waar ooit de wereld doordraaide voor Jules Deelder daar gewag van maakte, het waarschijnlijk in Nieuwkerk aan de Amstel zal zijn wanneer die vliegmasjien een noodlanding op een grasland gaat maken, alvorens de plomp in te gaan.

En waar die zeven kikkertjes dan nog op moeten wachten, ook dat is in de voorzienigheid van de toekomst besloten.