Hokjes / doelgroep

‘We proberen mensen zoveel mogelijk zo min mogelijk in hokjes te plaatsen’, stelt de overheid. Maar dat heeft veel weg van water naar de zee te dragen. Dus in plaats van stigma’s te gebruiken nemen we genoegen met het woord ‘doelgroepen.’ Een ietwat andere benaming, maar hoe is het anders mogelijk om juist deze mensen van de juiste informatie te blijven voorzien?!

Dilemma’s dus en waar dilemma’s zijn dienen ambtenaren zich met deze zaken bezig te houden. Artikel 1 van de Grondwet verlangt dit als het ware. Ieder mens is gelijk maar anderen zijn soms meer gelijk dan die ene. Of dat duo, trio, kwartet, kwintet en voor mijn part ook nog een sextet. Als het beestje maar een naam heeft, waardoor het vergelijkbare onderscheid te vergelijken valt.

Want wat in het verleden de aanvaardbare norm was, voor je het weet is die norm vervaagd en worden de nodige vraagtekens naar voren gebracht. Een vraagteken dat als een vaagteken opdoemt. Enerzijds zal dit omdat anderzijds dat om een actie vraagt. En waar afwachten ook tot de mogelijkheden kan gaan behoren, ook daar zijn de nodige uitroeptekens te verwachten. En zo draaien we geregeld om de hete brij rond, gelijk een drol in een pispot niet veel anders doet.

Maar niet getreurd, ook ik heb daar de nodige vraagtekens bij weten te zetten en noem de hokjes van voorheen simpelweg als eerder naar voren gebracht ‘doelgroepen.’ Waardoor Fikkie van zijn naam verlost is. En voor wat betreft de foto’s van vandaag: ik was afgelopen donderdag wederom in de stadfabriek, kwam andere mensen tegen die deel uitmaken van een andere groep en mocht daar met een zeker genoegen hun werken aanschouwen.

En wat dan blijkt is dat het thema dat wij hadden van Sophie een totaal andere uitwerking op de leden heeft gehad dan wat de leden van mijn groep naar voren wisten te brengen. De doelgroep dezelfde alleen kwam ieder individu van die groep op zijn of haar eigen manier tot het recht.

Het recht en niet nogmaals zijn of haar.