(On)zichtbaar moment.

Het werd een keer tijd! Na vijftig jaar verdwijnt het gebouw. Waar ik een tijdlang mocht verblijven en van zeer nabij de nieuwbouw heb mogen aanhoren. Waar nu mensen in een eigen kamer worden ondergebracht en waar ik een voorheen verpleegzaal mocht delen met een ander. Voorbij zijn die drie toiletten, die drie douches en de abominabele toestand waarin gerevalideerd kon worden.

Puin is het die de hopen van elders in het niet laat verdwijnen, waar slopers hun ambacht verrichten en waar op termijn een parkachtig geheel zal gaan opdoemen. Waar voldoende parkeerplaatsen te vinden zijn en waar deze vorm van zorg voldoende aandacht zal gaan krijgen. En die eetzaal waar ik met een tevreden plezier op terugkijk, ook die is met de grond gelijk gemaakt. Daar was het een genoegen om de maaltijd te gebruiken, maar toen Corona zich ook hier meldde, toen was ook dat genoegen schraal geworden. En waar ik toen in eerste instantie verbleef, daar kon ik nog een beeld van geven.

Maar ook dat beeld zal over niet te lange tijd ook niet meer zichtbaar zijn!