HOOGTE & diepte… deel II

Waren de Goden in het verleden astronauten, dan verplaatsten zij zich met de snelheid van het licht. Wij aardlingen, kunnen kiezen voor andere vormen van vervoer en halen bij lange niet die snelheid van toen. Een trein, een bus, een auto desnoods en bij grote uitzondering een vliegtuig opdat over geruime tijd een raket ter beschikking wordt gesteld. Hoe simpel kan het zijn om een reisje langs de Rijn ter linker en ter rechterzijde te beleven, wanneer daar wat uitgerangeerde wagons worden voorzien van een locomotief die ooit de Rheingold in andere tijden langs diezelfde Rijn mocht laten snellen. En dan te bedenken dat voor deze reis een reservering had dienen plaats te vinden, waar wij gelukkig genoeg geen gebruik van hoefden te maken. Waar NS geregeld bussen dient in te zetten was het Keulen dat ons over de Rijn heen bracht en eindigde bij het station van vertrek: Koblenz-Lutzel waarbij de umlaut dit keer niet aan te geven valt. Noblesse oblige, dat adeldom verplicht bleek niet veel later toen wij in een eerste klas coupe plaatsnamen om vervolgens naar een ander coupe te verhuizen. En dat de Rijn voor een deel te volgen viel om niet veel later uit ons blikveld te verdwijnen, ach een kniesoor of drie die daar nota van nam. Dat echter de reisduur wat langer duurde dan we voordien hadden verwacht, ook daar viel overheen te komen. En dat het eindpunt van deze reis niet op het Hauptbahnhof zou gaan plaatsvinden, de taxidriver die het drukker had om zijn vriendin te woord te staan, dat het hem weinig deed dat Duitsland die eerste wedstrijd verloren had en dat wij uiteindelijk in het restaurant van ons hotel de verschillende schnitzels met Benedikter weissbier wisten te verorberen, ook dat kon ons goede humeur alleen maar op een hoger plan brengen. Want goed gehumeurd met een bijzonder geslaagde dag achter de rug bleek achteraf wederom een HOOGTEPUNT in deze ervaring te zijn. Of in ieder geval uitnodigend genoeg om over een uitmuntende beleving maar te zwijgen. En het rugzakje van Michael wierp zich op als drager van kunststoffen geneugten. Dat wil zeggen dat ik verschillende modellen van mijn favoriete voorkeur (circusmodellen) aan het totaal van mijn verzameling kon gaan toevoegen… Dat het de dagen daaropvolgend niet tot deze modellen zou gaan beperken, is het verhaal dat ik jullie bij deze bespaar. De nacht in ledigheid doorgebracht, hooguit dat M. wat last had van gesnurk van zijn medereizigers, ach die kniesoor liet het dit keer duidelijk afweten. Dat drank en man en wijsheid uit de kan kwam, ook dat is nu eenmaal een zaak voor de reizigers in deze. Maar… de volgende dag kwam eraan en ook deze dag bleek van een vergelijkbare HOOGTE en diepte vergezeld te gaan, hoogtijdagen komen en gaan en van de diepte als zodanig zal ik verder over uit gaan wijden. Want de maandag bleek als ochtendstond de nodige pecunia in goud te veranderen. Eerst op naar Kratz en daarna via het hotel naar het Hauptbahnhof alwaar de Regiobahn ons alras langs de Rijn naar Mainz wist te brengen. Simpelweg een heen en weertje, maar ook daar werd mij een verrassing in de schoot geworpen, waarbij dat eerder genoemd rugzakje wederom uitkomst bood. Om over de HOOGTE in een nader vervolg maar even te zwijgen, hoewel de Seilbahn ons niet veel later alsnog naar die HOOGTE zou gaan brengen, opdat de diepte ons werd bespaard. Zo eenvoudig kan het leven zijn en zo simpel is het wanneer op een terras aan de Rijn de volgende Schnitzels werden bereid waarbij ik niet kan nalaten dat de Shaslick die ik had besteld, het water bij mijn mede reisgenoten ervoor zorgde dat het water alsnog hen uit de mond vloeide…