IJdelheid.

Je hebt het niet voor het kiezen, wanneer je het voor je kiezen krijgt. Een openingszin waardoor november van zich laat horen. De tijd verstrijkt, de klok bepaalt en waar het een zoeken is naar een bepaald evenwicht, ook dat kan je wel op je buik gaan schrijven. Een ontblote buik weliswaar, waar het zonlicht nog even van zich laat horen, de natuur niet alleen in de war is maar ook de mens laat zien in een bepaalde vorm van verwarring terecht schijnt te komen.
Spreeuwen die zich nog lang niet opmaken om te gaan vluchten, bladeren die er nog wat groen uitzien en de bijtjes waarschijnlijk ergens anders gaan schuilen. Een verdwaalde vlinder die behaaglijk door de tuin blijft fladderen en de knoppen doen denken aan een voorjaar dat nakend is. Om maar wat ijdelheden der natuur naar voren te brengen. IJdelheid vandaag, want wij blaten gelaten en laten ons als makke schapen over de dam heen sturen. Geen herder in de buurt en ook de honden laten het afweten.

Met andere woorden, de overheid probeert nog steeds het heft in eigen hand te houden terwijl Klaas Knot nog steeds niet zijn beroep aan de wilgen heeft weten te hangen. Een toekomstvoorspelling doet die ons allen op termijn gaat raken. Want ook de staatsbuidel kent een beperking: de bodem komt in zicht. Je kunt nu eenmaal niet constant met geld blijven strooien.

Hoewel strooigoed al lang en breed in de winkels te vinden valt en ook de eerste chocolade paashaas om de hoek staat te wachten. Over de eieren dan maar weer te zwijgen, want met het ruimen der kippen zullen ook de eieren op termijn schaars gaan worden. Vogelgriep weet je wel, en een vaccin zit er niet direct aan te komen.
Al met al een pogen om het beeld van vandaag wat naar voren te gaan brengen. Iets met boeken, waar ik al eerder mijn idee omtrent schrijvers naar voren heb gebracht. En het is wederom Martin die op zijn manier voor mijn nieuws zorg weet te dragen.

Waardoor ik… nou ja wat warrigheid in deze tijd kan onmogelijk kwaad!