In de hoop… schuld.

Wat zou dat een verademing zijn. Je stapt onder de douche, spoelt alle sores, teleurstelling en ellende van je af en ziet dit verdwijnen in het doucheputje. Gelouterd en herboren sta je daar in je nakende niks, maakt plannen die niet door een verleden op voorhand onmogelijk zijn, de dag is aan jou en het is slechts schoonheid, tevredenheid en geluk wat je te wachten staat. Van blijdschap onderneem je acties die een uiterste inspanning van je vragen, verlegt grenzen die er niet meer zijn en ook waaghalzerij valt niet uit te sluiten. Wanneer je even achterom kijkt zie je mensen die zich aan jou vergapen, hun mobieltjes gericht op de toeren die je onderneemt, het slappe koord waarop je je beweegt vormt zich naar jouw voeten, je tenen volgen alle bevelen van je lichaam op en een overweldigende rust maakt zich van je meester. Je kunt alles aan en ook alles wat je onderneemt blijkt een fluitje van een cent te zijn. Desnoods een van een kwartje… Je flierefluit door de dag, kent hooguit hoogtepunten en van een dalen kan geen sprake zijn. Dat je je in een andere werkelijkheid bevindt ontgaat je volledig. Dat je droomt is misschien niet van belang, dat je muizenissen in holen terug te vinden zijn, ook daar heb je dit keer geen boodschap aan. En het putje”! Dat wacht gelaten op het moment waarop je zult ontwaken, en met dit ontwaken verdwijnt mede de illusie van je zijn. En vervolgens blijkt dat je, met de snelheid van het licht weer wordt ondergedompeld in de werkelijkheid. Sores en teleurstelling gaan een gevecht aan en de ellende maakt zich van je meester. Kommer en kwel doen je grijpen naar een mogelijke uitweg. Je besluit om de schuld op je schouders te nemen en het juk dat je draagt, wordt alleen maar zwaarder. Je benen staan op het punt om het te begeven, de kracht die je dacht te bezitten vloeit langzaam uit je weg en het lijntje dat je nog met die ander verbond, wordt steeds dunner. Door schuld te bekennen bestaat de kans op een opening. Met name naar die ander toe die niet in staat is om de juiste woorden te vinden, die ruimte voor zichzelf vraagt en daar geen andere sores bij kan hebben. Er wordt om begrip gevraagd, om respect voor dit besluit en de tijd de gelegenheid te geven om misschien op termijn tot een vergelijk te komen. Een manier om samen verder te kunnen gaan. De middenweg laat zich niet direct zien, een aftasten van elkaar behoort op dit moment niet tot de mogelijkheden, respect wordt gevraagd en het is aan de ander om dit respect op te gaan brengen. Ik ga misschien schuld bekennen, neem de last die elders ligt op mijn schouders in de hoop…