Worsteling

Wanneer je schuldig bekent, aanvaard je de boete en onderga je de straf. Anders wordt het wanneer je van plan bent om een straf op je te nemen, een schuldig zonder daar direct allerlei consequenties aan te gaan verbinden. Een onvoorwaardelijkheid die zich vooral kan voordoen tussen een ouder en een kind. Want het kind heeft er nu eenmaal niet om gevraagd om op de wereld te komen, de ouder draagt de verantwoordelijkheid voor het kind levenslang en het kind neemt, op een ander moment in zijn of haar leven, een eigen verantwoordelijkheid op de schouders. Dan zou het idee kunnen ontstaan dat de ouder op dat moment van een verantwoordelijkheid wordt verlost, maar vaak is dit niet het geval. Er doen zich nu eenmaal situaties voor die iets zeggen omtrent die verantwoordelijkheid, situaties die doen denken aan schuld. Wanneer die ouder besluit om de veronderstelde schuld op zich te nemen, kan het ruimte bieden aan het kind om zich als het ware verlost te voelen van iets dat hij of zij op haar schouders als een zware last is gaan ervaren. Waardoor mogelijk verstoorde verhoudingen in een ander daglicht kunnen komen staan. Er ruimte wordt geschapen om elkaar weer recht in de ogen te kunnen kijken, de relatie op een ander plan verder kan gaan en er van verwijten haast geen sprake meer kan zijn. Het zijn vooronderstellingen waarbij de verstreken tijd dan wel de tijd die nog te gaan is, tot het verlenen en de toekomst gaan behoren. Waardoor het nu meer de gelegenheid krijgt om tot bloei te komen, mits aan voldoende mitsen en maren ruimte wordt geboden. Of er simpelweg een andere weg wordt ingeslagen. De veronderstelde middenweg. Water bij de wijn, het aanlengen van een drankje dat absoluut geen toverdrankje zal zijn. Het inslikken van uitspraken die zich anders zouden hebben voorgedaan, het kijken naar de plussen en de minnen laten voor wat deze zijn. Oprecht met de nodige aanhalingstekens, eerlijk zijn maar het achterste van je tong voor je houden en een houding die neigt naar het spel dat leven zou kunnen worden genoemd. Een toneelspel op een ander niveau, waarbij het podium niet veel meer is dan de dagelijkse vloer. Belangstelling echter niet eer dan dat, genegenheid met een bepaalde reserve en het uit de weg gaan van zaken die er, op ander moment, wel degelijk toe deden. Een worsteling van ouder naar kind, waarschijnlijk is dit ook omgekeerd het geval. Maar die discussie durf ik eerlijk gezegd niet aan te gaan, communiceren is een parool maar omtrent het hoe en wat zullen er vraagtekens blijven. Een worsteling tussen schuld en boete, een weg op zoek naar de leefbaarheid van het menselijk bestaan, een zoektocht van de ouder naar zijn kind en omgekeerd. Dat ik er nog niet helemaal uit ben…