In- en aanpassen.

Op zich gaat het allemaal alleraardigst. De kapstok hangt vol, de schoenen paraderen in de gang, de box staat in de kamer en ook het bed wordt weer gedeeld. Ook de wandelwagen heeft een plek gekregen in de berging, waar een koelkast voor wat innig geluid zorg draagt. Kastruimte wordt gedeeld, de koelkast binnen kent een keur aan levensmiddelen en wanneer er wordt gekokkereld, hangt het af van de shift waarmee dit gepaard gaat. Leven in de brouwerij wanneer Liva het uitkraait, wanneer zij echter dient te gaan slapen weet zij haar stembanden flink te beroeren. Dat betekent wel dat haar longen over voldoende lucht beschikken en wanneer vader en moeder haar klaarmaken voor een wandeling in een draagzak, weet zij van wanten. Binnen de kortste keren sluiten haar ogen zich en heb je er geen kind meer aan. Dat is het leven van een baby en waar het veelal omdraait is het feit dat oma en opa eigenlijk aan alle kanten worden verwend. Want een baby op afstand is totaal anders dan een baby in de directe nabijheid. Natuurlijk vraagt het de nodige aanpassingen, groeit ze tegen de klippen op en zijn de aanwezige kleertjes over niet te lange tijd aan vervanging toe. Simpelweg omdat ze daar is uitgegroeid maar het feit dat de HEMA nabij is, vergoed in deze veel. En het is de schattigheid waarmee zij gekleed wordt, de smaakmakers waar zij zich in hult en de sokjes die zij van de weeromstuit van haar voeten weet te werken. En als papa en mama zich uit de voeten maken, staat oma alweer klaar om haar het een en ander bij te brengen. Van een schaap, van dikkertje dap of een verhaaltje waarin Dikkie Dik een glansrol speelt. Of een kikker die vriendje is met eend, haas en zelfs een rat… Onbezorgd en daardoor niet in staat om zich iets van de wereld om haar heen aan te trekken. Met een frons op haar voorhoofd, een uitdrukking die veel weg heeft van het feit dat in haar ogen opa beter ‘normaal kan gaan doen’, dan wel dat ze begint te brabbelen waardoor zij wederom alle aandacht trekt die haar toekomt. Zo eenvoudig kan het leven zijn, zo simpel is het gegeven dat wanneer mama haar weer de borst biedt, zij zich met volle teugen aan haar moeder overgeeft. En ik”! Ik sta erbij en kijk ernaar. Niet direct afwachtend, maar ook niet direct geneigd om mij over haar te ontfermen, daar er genoeg handen voorradig zijn. Hooguit wanneer er gevolg dient te worden gegeven aan een zekere aandrang, de wekker ten aanzien van het koken afloopt dan wel dat er naar bed dient te worden gegaan. Dan heeft het veel weg van een spitsuur, dan dient er voor de een een pas op de plaats en voor de ander ruimte te worden geschapen. Om niet veel later te horen dat het nog niet direct rustig is daarboven. Omdat Liva heeft bedacht dat het juist dan mooi de gelegenheid geeft om van haar aanwezigheid opnieuw blijk te geven. En dat er dan geen schaapjes in de buurt zijn… waarschijnlijk komt dit doordat haar vader schapenwollen sokken aan zijn voeten draagt!