Intermezzo II

Ik neem een beeld, een foto, een plaatje. Neen, helemaal fout! Ik maak een foto en noem dit een beeld. Desnoods van een ‘plaatje’. Ik zie en kijk en neem dat beeld met mij mee. In mijn geheugen en op mijn geheugenkaartje. Ik corrigeer en houd terdege de balans in het oog. Mijn histogram geeft aan of dit wel voldoet in het zwart dan wel het wit en mijn balans naar voren laat komen, laat bewust de iso waarde op de achtergrond verdwijnen, vergeet van lens te wisselen en besluit alsnog om de a (van automaat) uit te schakelen. Blijkt achteraf dat ik vergeten ben om de m (van manual) in te schakelen, hetgeen net zo werkt als een automaat in een nieuwerwetse auto. Hoewel het schakelen ook nog eens met de hand kan plaatsvinden, wanneer je de pook in de juiste positie zet. Handig wanneer je een berg dient te bestijgen, nog makkelijker wanneer je besluit om de turbo aan te zetten en voor je het weet ervaar je G-krachten wanneer de auto vooruit stuift.

Waardoor dit bericht eigenlijk een inspirerend verhaal wordt, wanneer je een les van Frits de Beer koppelt aan een auto van het merk Ford onder de noemer Puma. Of Poema in gewoon Nederlands. Nu heeft het een dit keer wel te maken met het ander te weten dat ik met Martin allereerst naar de gastles van Frits mocht gaan, waarna een korte rit richting stad op het programma stond, daar genoten van een diner in Stadskaffee Lourens. Of misschien wel Laurens, wanneer ik de letters met elkaar verwissel.
Dan begint het intrigerende deel van dit verhaal een ander verloop te ontwikkelen in de vorm van dat door stomweg wat met letters te gaan spelen deze zinnen mogelijk gaan irriteren. En factoren als tijd en mogelijk een omstandigheid de toehoorders op het of de idee brengen om meer de tijd te nemen om dingen vast te gaan leggen om zodoende het beeld dat wat later naar voren komt, toch wat overtuigender zichtbaar te maken dan wat de buurman mogelijk met dezelfde camera, met eenzelfde lens, met een vergelijkbaar diafragma en een snelle dan wel vertraagde sluitertijd, onder vergelijkbare omstandigheden had kunnen ‘nemen’, pardon had kunnen maken. Je neemt niet maar je maakt, je bent niet maar je heet, je doet iets wat je niet kon laten en je bent geboeid door het beeld dat jij ‘geschoten’ hebt, pardon wat jij gemaakt hebt.

Want je maakt, je heet gelijk Neeltje M. ooit aangaf door de zin ‘voor wie ik lief heb wil ik heten’ waardoor het woord ik ben een totaal andere betekenis in dit epos naar voren brengt.

En… er bestaat sinds vandaag een website! Iets met het fotocafe. com, omdat nl niet in het geheel was te gebruiken. Nadere informatie hieromtrent zal van de week wel gaan verschijnen, maar voor vandaag vind ik dit wel weer genoeg!