Intermezzo III de overgang.

Jaar in, jaar uit sleepte ik dit pakje mee. Het heeft wat afgereisd, gereden, getreind, gevlogen. En waar ik was, hield ik het pakje altijd in mijn linkerkontzak, hoewel van een kont geen sprake meer was, hooguit een bult die onder mijn jack tevoorschijn kwam. Of verborgen bleef wanneer ik weer in mijn winterjas stak. Veel van Europa gezien, Griekenland en ook Italie, naast Polen dan wel Duitsland om over Belgie maar te zwijgen. En voor het gemak vergeet ik dan maar Nederland, waar ik ooit dit pakje kocht in een plaats waar ik de naam van ben vergeten, hooguit nog weet dat ze daar een overdekte vishal in ere hadden hersteld. Waarschijnlijk ergens in Zeeland, waar ooit Zoutelande dan wel Zierikzee dan wel Middelburg op het programma heeft gestaan. Bekend om de mosselen en waar Yerseke zich kan beroemen op Zeelands Roem.

Een pakje zonder die fleurige afdruk van zwarte longen, maar wel met de opdruk dat roken… En NU?! Een ander pakje, met een Noorse tekst zonder een andere fleurige verbeelding. Nu spreek ik geen woord Noors, laat staan dat een andere taal dan wat Engels, Frans en Duits zich in mijn vocabulaire voordoet, maar heb ik deze verpakking te danken aan Dick die mij ooit dit pakje tegoed deed. Hoewel van een te goed is geen sprake, want ook in die landen is het verplicht om aan te geven dat roken de gezondheid schaadt.

Edoch, het lopen van een zeker risico is mij totaal niet vreemd. Dus wordt het vandaag een derde intermezzo op dat wat door omstandigheden anders loopt dan ik mij had voorgenomen en blijft Marius van Dokkum nog even op zak. En zal ik mij eerder gaan wijden aan de intermezzo’s waar ik al eerder melding van heb gemaakt. Het is niet anders en waar ik met een gevoel van weemoed afscheid heb genomen van mijn ‘vriend’ dewelke zich zolang mocht verheugen op mijn nabijheid, kan het haast niet anders dan dat ik morgen…