Introspectie

Natuurlijk doe ik met grote regelmaat iets niet goed. Dat van die eerste steen werpen, is ook al aan mij voorbij gegaan. Om over mijn zonden maar te zwijgen… Dat neemt niet weg dat ik zoveel mogelijk probeer om eerlijk te zijn, zo af en toe een uitschieter in de vorm van dat bekende leugentje, bestwil te laten voor wat dit is en de draaien die ik aan een verhaal zou kunnen geven, ook meer dan eens achterwege laat. Maar… mijn verleden maakt wel degelijk deel uit van het heden.

Wat ik ooit heb gedaan dan wel heb nagelaten, loopt de kans een eigen leven te gaan leiden. Wanneer er anderen mee gemoeid zijn en nalaten om hierop terug te komen, neem ik aan dat het een plek in het totaal van zijn heeft verworven. Vergeten en vergeven zijn een tweetal uitspraken die dan veelal opgeld doen. Maar wanneer dit een eigen leven is gaan leiden, constant doorsuddert wordt het een totaal ander verhaal. Op iedere actie die wordt uitgevoerd mag je nu eenmaal een reactie gaan verwachten.

De mogelijkheid om het uit te praten is een voorwaarde om te komen tot een gezamenlijk zijn. Waarbij je elkaar weer recht in de ogen kunt zien. Ik geef toe, ik maak inschattingsfouten. Probeer de ander te attenderen op een bepaald gegeven dat in mijn ogen enige aandacht behoeft. Het onvoorwaardelijk aanvaarden van een uitspraak, een gegeven situatie dan wel een mogelijk knelpunt kan de zaken soms verharden, maar in de regel ontstaat duidelijkheid. Het heeft, indien je er niets aan doet, een wond tot gevolg die door blijft etteren.

11 Jaar tussen toen en nu, elf jaar waarin de kans is geweest om de zaken uit te praten, elf jaar later waar de ander op terugkomt, elf jaar waarin leuke dingen hadden kunnen plaats vinden, elf jaar wat doorgaat voor een gekkengetal en ga zo maar nog even door. Ik betoon spijt. Maar gelijktijdig neem ik het de ander kwalijk dat er niet eerder op teruggekomen is. Want mensen veranderen, mensen worden ouder en wijsheid wordt verondersteld deel uit te maken van het leven, naarmate je ouder wordt.

De tegeltjeswijsheid dat ‘hoe ouder hoe wijzer’ niet altijd opgaat, wordt bij deze van toepassing geacht. Dat is het tweede deel nadat gisteren het eerste deel is verschenen. Waarmee ik deze introspectie besluit en mogelijk met een ‘en zij leefden nog lang en gelukkig’ als einde van dit verhaal het levenslicht laat zien…