Sparring partner

Tweehoofdig, driehoofdig, vierhoofdig. Biceps, triceps, quadriceps. Waar dit nu weer op slaat? Een pier, twee pieren, drie pieren. En ook dit zal de lezer voor een raadsel plaatsen.

Zo eenvoudig kan het zijn wanneer je met wat Latijnse woorden wakker wordt. Anatomie, ooit een vak wat ik mocht geven en dat eigenlijk een lange voorgeschiedenis kent. Riet van Rosmalen gaf dit vak in Santpoort en toen zij eenmaal had uitgelegd hoe het precies zat met die verschillende bloedgroepen (O = 0), werd ik niet alleen begeesterd door het menselijk lichaam, maar mocht ik dit vak ook elders gaan verzorgen. Niet alleen op Duin & Bosch, ook bij Hippocrates is Bloemendaal en ook nog eens bij een opleiding die mensen in staat stelde om Yoga docent te gaan worden.

Yoga en Vedante, waar mensen heel bewust met het menselijk zijn in beweging werden gebracht. Ik stelde geregeld mensen, studenten, voor een onmogelijke opdracht. Deed een beroep op hun verbeelding door hen uit te dagen om met het hart als uitgangspunt de circulatie te gaan verbeelden. Liet een student die op zijn handen stond een appeltje eten om op die manier de peristaltiek te bewijzen.

Gaf aan wat een druppel van een bepaalde tinctuur in een zwembad teweeg zou gaan brengen, als een oplossing voor een mogelijke kwaal. En raakte steeds meer op dreef wanneer ik mijn studenten meenam op een weg waarbij ik van alles associeerde, om aan het einde van de les toch daar te komen wat ik in eerste instantie voor ogen had. Deed in ouderwetse toetsen, te weten multiple choice, besprak alles na en moest zo nu en dan de conclusie trekken dat het juiste antwoord niet altijd overeen kwam met een ander antwoord.

Moest soms wat krom was recht zien te breien, en waar een recht en een averecht soms de neiging had om af te gaan glijden, grepen anderen vroegtijdig in. Lesgeven was voor mij toen een spel, een spel dat eigenlijk gestoeld was op het gegeven dat de ‘spelende mens’, Homo Ludens nog niets aan ludieks had ingeboet. Ik ben nu eenmaal een mens van mijn tijd, heb bewegingen zien ontstaan en weer zien verdwijnen, heb eigenlijk een parallelle geschiedenis geschreven en ben enigszins in die tijd blijven hangen.

Die oudere jongere op weg naar een krassende knar. Iemand die een deel van zijn frustraties heerlijk kwijt kan door zichzelf te dwingen (obsessief compulsief, voorheen neurotisch) dagelijks een bericht te schrijven.

Maar er is ook iets nieuws onder een verstek latende zon. Ik heb een ‘sparring partner’ een persoon die mij op andere dingen wijst en die gelukkig niet pretendeert de wijsheid in pacht te hebben. Daar is hij niet alleen zorgzaam maar ook te bescheiden voor. Een criticaster in de meest positieve zin van het woord. En in die zin straalt voor mij de zon, ook al laat deze het voor een belangrijk deel vandaag af weten!