Kaal!

‘De laatste eer’, zegt die meneer om vervolgens aan te bieden om, wanneer daaromtrent vragen zijn, een afspraak te kunnen maken. ‘Dela’, antwoord ik om vervolgens afscheid van elkaar te nemen. Weer eens iets anders dan de ‘vriendenloterij’ of iemand die een supersensationele aanbieding heeft van een energieleverancier. Colporteren in de volksmond en waar voorheen de man van het dooienfonds de centjes kwam ophalen, is dit vervangen door de an van ‘De Laatste Eer’, een naam die in het verleden geregeld opgeld deed. Want een uitvaart tegenwoordig doet, net als een huwelijk wel degelijk een beroep op de centen die nodig zijn om het vak van doodgraver in ere te houden. Een visagist speelt een rol, een fotograaf kan een rol gaan spelen, een strijkje voor wie daar behoefte aan heeft, de bloemenpracht waar de overledene geen weet meer van heeft, de linten, de borrel en de borrelhapjes die de stuifcake aan het verdringen zijn. Wij toosten eerder op het leven bij de dood, dan dan wij toosten bij leven.

Want wanneer een verjaardag zich voordoet is er sprake van een mogelijk van harte gefeliciteerd en wanneer iemand van harte gepaard laat gaan van een gecondoleerd, zal menigeen zijn wenkbrauwen op gaan trekken. Alsof een condoleance ook niet oprecht van een van harte kan worden voorzien…

De Kunst10Daagse is voorbij, het 10 jarig bestaan van het fotocafe is afgebroken, de Waterkant ligt er weer wat eenzaam bij en voor de rest valt er weinig nieuws te melden. Dit apparaat doet het weer naar behoren, de zinnen zijn eveneens verzet en wat de gripprik op zal gaan leveren, ach wie dan leeft hoeft zich geen zorgen te maken!