Kick!

Waarom WIKSWEGEN wikswegen is gaan heten? Eerlijk gezegd geen enkel idee. Waarschijnlijk heb ik ergens onderweg een afslag gemist, maar het kan ook zo zijn dat het een vervolg is van het literaire genootschap onder de noemer Wikken & Wegen, dat ooit een dichtbundel het levenslicht liet zien. De titel ‘Ik ben voor niemand iemand meer’ sprak in zekere zin boekdelen. Psychiatrie was toen een drijfveer en het bracht de nodige herdrukken naar voren. Ook daar heb ik al eerder melding van gemaakt en waar toen het instituut Duin & Bosch garant stond voor het verschijnen van die bundel door sponsoren geld uit de buidel te troggelen, waren het 1500 guldens die de eerste druk hebben gekost, naderhand door een tweetal herdrukken de kas wisten te vullen. En dat zorgde ervoor dat ook ‘Afscheid’ het levenslicht mocht aanschouwen.

Niet te lang stilstaan bij het verleden, de vraag die opdoemt waar ik deze woorden weer tevoorschijn weet te toveren is simpel: Marjolijn zorgt ervoor dat ook vandaag weer de nodige beelden naar voren komen. En soms moet ik wel afhankelijk van anderen zijn om wat met beelden te kunnen gaan doen, mogelijk als gevolg van de beperking waaronder ik nog steeds gebukt ga. Maar ook dat is aan de beterende ‘hand’, hoewel het mijn been nog steeds betreft. Ook dat duurt nog wel een wijle, maar dat ik nog steeds niet wijlen ben, schenkt mij nog steeds de nodige vreugde. Het blijft een kwestie van iedere keer versteld staan dat er weer een nieuwe dag is aangebroken, dat er niet altijd iets op mijn programma staat, hoewel de krant veel soelaas biedt. En waar ik nog even afhankelijk ben van anderen, is het geen probleem om woorden te vinden.

Want van woorden krijg ik nog steeds een ‘kick’! Steengoed dus!