KLIP & klaar

KLIP EN KLAAR! Laat dat volstrekt duidelijk zijn, opdat er geen misverstand ontstaat! Alhoewel… ik vertoon enigszins de neiging dat ik in een betoog allerlei niet direct relevante onderwerpen in mijn betoog naar voren breng, waardoor anderen in een kennelijke staat van verwarring pogingen ondernemen om nog iets van een draad te volgen. Sta daardoor zelf regelmatig versteld van de behoorlijke portie aan vrije associaties die hier dan weer het gevolg van zijn. Neem nu gisteren, ik heb het over de kermis, vervolgens breng ik een bezoek aan de Groote kerk, een bruid die met haar gevolg de opdracht heeft gekregen om een willekeurig persoon (ik in dit geval) op zijn knie te krijgen om een huwelijksaanzoek te doen. Ik nam de vrijheid om dit om te buigen in het verzoek: ‘mag ik deze dans van U?!’ Hilariteit als gevolg en ik nam het gezelschap niet veel later niet met de gezichten voor, maar met de rug van achteren. Gezien het feit dat de ‘openbare ruimte’ vraagt om een verzoek in te dienen om een willekeurige onbekende ander op het kaartje vast te leggen…

De kermis: ook zo’n ding. Ook daar heb ik een snapshot van genomen en vraag ik me achteraf af of ik me ook aan die persoon had moeten voorstellen, een verzoek te doen en alles wat dies meer zij. Dat brengt mij niet alleen in verlegenheid, maar zorgt ervoor dat klip & klaar niet altijd opgaat. Zo ook de beelden van Feijn. Ik dien daar toch een zorgvuldige expertise over te laten gaan, een verzoek alleen is niet genoeg maar het plaatsen op een blog als dat van mij, vraagt een grote mate van zorgvuldigheid. En daar begint het te schuren. Dien ik mezelf een beperking op te leggen, kan ik het niet beter doen met stomweg objecten maar zijn mensen in zekere zin ook geen objecten, waarbij subjectief wel het een en ander over valt op te merken. Daardoor komt klip en klaar weer in een bedenkelijk daglicht te staan.

Rauwe beelden die gepaard gaan aan de reizende tentoonstelling van World Press. Ik ben zo vrij geweest om plagiaat te plegen. Dus een foto van een foto, die dit keer als onderwerp heeft tweelingen. Een verbrokkeld beeld dat mij wel aansprak i.t.t. de andere beelden die zichtbaar waren. Schokkende beelden in een wereld die bol staat van verderf en verdriet. En ook daar heb ik vandaag weinig behoefte aan. Een keuze gelijk ook het onderwerp dat ik vandaag aan een nadere beschouwing onderwerp. Zichtbaar lijden, zinloos geweld en beelden die, naar mijn idee, niet met deze tentoonstelling hadden hoeven mee reizen. Maar ook dat blijkt een keuze van anderen te zijn…