Klootviolen.

Een pracht woord: ‘klootviolen!’ Waarmee je vele kanten op kunt gaan, waarbij de stumper met twee linkerhanden, rechts wordt gepasseerd. Geen last heeft van zaken die aan zijn strijkstok blijven hangen en vergeefs probeert om de daad bij het woord te voeren. Om maar even de gedachten op een zijspoor te zetten, om maar niet te hoeven zeggen dat je de afgelopen tijd veelal hebt doorgebracht met het violen van je kloten. of dient dit misschien omgekeerd te zijn? Ik bedoel daar natuurlijk absoluut niets mee, wanneer ik echter de inhoud van de krant tot mij neem, ontkom ik er niet aan dat veel berichten de neiging vertonen dat het klootviolen een eigen standaard aan het worden is. Dat het pielen met dit woord voor een belangrijk deel het ongenoegen dat zich voordoet vertegenwoordigt. Om maar weer eens een zekere koe bij de hoorns te vatten. Een bericht dat zich kenmerkt door het feit dat het kant noch wal raakt, waardoor de lezer dezes mogelijk op een ander spoor belandt. Ook dat heeft wel wat, zeker gezien de huidige tijd, wat afleiding kan in deze garant staan om de zinnen niet alleen te verzetten, maar ook om met andere gedachten aan de loop te gaan. Voor je het weet is het wederom weekend, gaan sommigen niet naar Frankrijk op vakantie maar maken de keuze om in eigen land te blijven. Waar huis en haard voldoende gelegenheid bieden om ook daar tot rust te komen in een wereld die zich in grote onrust bevindt.

En dan blijkt ook dat met het klimmen der jaren ook het klimduin in Schoorl weinig afleiding meer biedt. Verlaten waar op een ander tijdstip mensen zich konden vermaken om die bult te beklimmen, waar kinderen met emmertjes en schepjes krioelden in het zand en waar de Zilte Zoen de gelegenheid bood om van een maaltijd te genieten. Om maar een volgende dwarsstraat naar voren te brengen, want zonder afleiding valt er over het geheel genomen weinig vertier te ontdekken.

En ook dat dient zich op tijd aan te dienen!