Knallen!

Zijn het niet zichtbare kaarten die elders worden geschud? Is het een onverlaat die niets anders te doen heeft dan zijn kop te schudden wanneer anderen een voorstel doen? Is het voorspelbaar dat na een twee jaar durende pandemie de wereld wakker wordt geschud door oorlogsgeweld? En waar lijdt dit alles toe? Letterlijk gebruik ik het woord lijd omdat leiden in dit geval niet gepast is. En wat als… er op termijn niets anders dan wonden te likken zijn, doden te betreuren, huizen zijn verwoest en de aarde wederom in beroering wordt gebracht. Waar een klimaattop niet die oplossing heeft gebracht en de eigenheid van menig land niet veel meer is behaald dan vormen van eigen belang? Waarbij prijzen de pan uit rijzen en menigeen wordt geconfronteerd met de beperkingen die zich voordoen, door een blik te werpen in de portemonnee? En waar de een niet voor de andere wenst onder te doen in het bieden van hulp? Waar een tsunami van vluchtelingen hun hoop hebben gevestigd op anderen in de wetenschap dat zij alles achter zich hebben moeten laten? Waar een dak boven het hoofd geen vanzelfsprekendheid meer is en waar de wanhoop hoogtij viert? Niet weten wat de dag van morgen te beiden heeft en letterlijk bij de dag moeten gaan leven? Zelfs de dag die ’s nachts geen einde kent en de dag daaropvolgend enkel een vraagteken kent? Waar hele gezinnen uit elkaar worden gescheurd, waar kinderen het geweld met angst en beven tegemoet zien en waar geen mogelijkheid meer is om met een eenvoudige bal te gaan spelen? Waar verwoestingen op het netvlies worden gebrand en waar ten geen vanzelfsprekendheid meer is. De nachten in bittere kou worden doorgebracht en dekens niet voldoende zijn om de kouwe botten te verwarmen. En waar kaarsjes in kerken branden om hen te gedenken die hun leven al hebben ingeleverd? Wat een puinbak en wat staat ons in het vrije westen nog te wachten.

De beeldbuis die dit keer geen soelaas biedt om de zinnen te verzetten, journaals die het verloop van de strijd uitgebreid in beeld brengt en de journalisten er alles aan doen om zo objectief mogelijk verslag te doen, terwijl hun ogen tranen. Vluchtelingen in stromen op een overvol perron wachten tot er een volgende trein komt die op voorhand afgeladen vol is? En waar ondanks alle ellende er mensen zijn die een andere kleur hebben en daardoor niet in de gelegenheid zijn om zich naar elders te verplaatsen. Ouderen en mensen met beperkingen nog meer aan hun eigen lot worden overgelaten? En wanneer je je ogen sluit je niet veel meer ziet dan die afschuwelijke beelden die zich in jouw hersenpan hebben genesteld? En waar je dan weer op de een of andere manier mee moet gaan dealen, terwijl hier de krantjes met de aanbiedingen de brievenbus passeren?

En waar ik niet veel meer hoef te doen dan wat woorden neer te knallen, let wel knallen terwijl elders het geweervuur de mensen daar neer zal knallen…