Koppelaar

Als je appels met peren vergelijkt, loop je de kans dat je bij een banaan terecht komt. Dan wordt het een fruitschaal waarbij het ooft je zeker bekend voorkomt, maar ben je waarschijnlijk niet beducht dat onder dat gladde vel een rottingsproces kan gaan plaatsvinden. Want iets met rotte appels zet je geregeld op een ander been. Nu wil ik deze metafoor niet gebruiken om de ene vorm va kunst met een andere te gaan vergelijken, maar over het algemeen hebben de verschillende kunstenaars mogelijk vergelijkbare gedachten gehad toen zij aan het scheppen waren. Neem nu het werk dat ik tegenkwam in de Kapberg in Egmond aan de Hoef of het werk van Ans Wortel in Kranenburg. Egmonders die hun vrije gedachten met een vrije hand aan canvas hebben toevertrouwd, collages hebben gemaakt dan wel met knipselkunst aan de haal zijn gegaan, een ander die met foto’s in de weer is gegaan en een derde die een sculptuur uit hout heeft gebeiteld, ieder op zijn of haar eigen wijze heeft geprobeerd om het beeld van Egmond ‘smoel’ te gaan geven. Waardoor velerlei variaties te bewonderen zijn, hetgeen zich ook voordoet in de werken van Ans Wortel, een begenadigd kunstenaar die een veelvoud van technieken heeft gehanteerd om haar werken nu weer naar voren te brengen, waarbij interieurfoto’s van toen, door grijze vlakken van nu een idee geven omtrent de hoeveelheid die zij in haar toenmalige huis had hangen, staan of verborg achter die andere werken. En dat maakt het verdomd interessant als je even later schilderijen van Gestel ziet. Beelden die een verhaal van de tijd gepaard laten gaan met de invloeden waar zich toen in verdiepten. Met die beelden ga ik vandaag aan de loop, waar ik gisteren die andere plaatjes aan heb gekoppeld. Eigenlijk ben ik een soort van koppelaar, terwijl Wim Koppelaar ooit iemand was die ik als buurtjongen als vriend had. Waar die gebleven is…