Museum Marius van Dokkum

‘Dur is altaid wel wat te melde’ dat Marius van Dokkum bij leven een eigen museum krijgt. In tegenstelling tot Jopie Huisman die zijn museum even heeft meegemaakt alvorens zijn kaarsje werd uitgeblazen. Nu ben ik een bewonderaar van het werk van Marius, zijn het met name zijn peren die een glansrol vervullen in zijn werken, maar zijn het meer de dagelijkse voorstellingen die hij met vaardige kwast aan het doek weet toe te vertrouwen. En wanneer Andre van Duin nog nooit van de man gehoord had, zichtbaar onder de indruk was van zijn werken en dat museum in Harderwijk mocht gaan openen, is het de bescheidenheid van Marius die voor die gelegenheid een colbert heeft aangetrokken. En of het nu gaat om Opa Jan, een genetisch gemanipuleerde peer met een knipoog naar Magritte, een boer die een vrouw trouwt dan wel de tweede jeugd die gebruik maakt van een rollator, een wandelstok dan wel een overjarige brommer, iedere keer weet hij weer in zijn werk de humor zo te brengen dat een minimale glimlach bij deze dan wel gene verschijnt. En dan te bedenken dat zijn ouderlijk huis in Andijk stond, dat het een groot gereformeerd gezin was en dat er gewerkt moest worden om niet alleen de aardappelen te poten, maar ook de tulpen te koppen opdat er gespaard kon worden desnoods voor een brommer. Want Andijk ligt niet alleen aan het IJsselmeer, maar ook nog eens ver weg van de bewoonde wereld… Ik kan het boek ‘Dames en Heren’ (ISBN 978-90-72736-87-1) dan ook van harte aanbevelen en op www.artrevisited.com valt waarschijnlijk nog veel meer te ontdekken.