Over lijken gesproken…

Eigenlijk. Eindelijk. Het valt mij niet kwalijk te nemen dat ik eindig met uitzonderlijk. Want wat heb je nu eigenlijk wanneer je het hebt over eigen lijk” Je eigen gelijk, of is dat weer een straat te ver. Of wat te denken van einde lijk” Op weg naar het einde word je vanzelf een lijk. Kwa lijk dan” Dat heeft veel weg dat de term in een dodelijk hoekje komt te staan. Dode lijk. Een dubbelzeggng waardoor het voorspelbare einde niet meer te overtreffen valt. De begrafenis ondernemer van zijn vakantie adres wordt teruggeroepen in zijn kampeerauto onder de noemer uitzonderlijk, waarbij er spaties te ontdekken zijn uit zonder lijk. Twee dames op de fiets die ik met een eigenlijk een verhaal hoorde vertellen, maar in de flits van het voorbijgaan slechts dat woord eigenlijk hoorde zeggen. En toch wil ik nog een bepaald lijk uiteindelijk tevoorschijn toveren. De kast te laten voor wat deze is, namelijk: hartstochtelijk. Heerlijk wanneer iemand in staat is om wat donkere wolken in een zonnig perspectief te zetten. Bijzonder dat een zekere weemoedigheid gevangen wordt in een enkele oogopslag, of dat op een enkel paneel een verbaasde blik het oog van de ontvanger weet te vangen. Ik doel op de plaatjes van vandaag, waar de maker van dit tafereel niet geheel en al tevreden over is, maar dat mij niet alleen weet te boeien, maar ook nog eens van een bijzondere stemming weet te voorzien. Geen ruimte voor kritiek hooguit bewondering voor de wijze waarop zij een zekere passie in hartstocht weet te vangen. En dat ook nog eens op hout weet weer te geven. De beelden van vandaag, waardoor de titel van dit bericht zich laat raden: ‘over lijken gesproken…’