Labbekakkerigheid

Neen, ik voel me niet schuldig maar maak me wel schuldig. Aan een bepaalde mate van labbekakkerigheid. Een niet gebruikelijk woord, maar het geeft iets weer omtrent mijn huidige zijn. Aan de ene kant voel ik mij geroepen om een aantal zaken ter hand te nemen, de andere kant is de vraag waar die eerder genoemde labbekakkerigheid vandaan komt. Er dient het nodige aan en in dit huis gedaan te worden, maar ik kan mij daar niet direct toe zetten. Of dit een tekort aan energie is kan een vraag zijn, of het stomweg luiheid betreft een andere dan wel dat ik mezelf behoorlijk beperk in mijn mogelijkheden, ook dat zou van toepassing kunnen zijn. De leuke dingen vragen nu eenmaal de nodige aandacht, de minder leuke dingen laat ik stomweg passeren en wanneer ik plaats neem achter dit apparaat, vliegen de letters mij om de oren en worden het woorden in een niet nader te verklaren zin.

Zingeving dan wel zinneming, het lood dat het oude ijzer beschermt tegen roest, ook dat deert mij geenszins. Een verdichtsel, een verhaal, een boek dat gelezen dient te worden, wat heen en weer geschuif met gelden dan wel goederen, waar zal ik mij druk om maken op een dag als vandaag?!

Mis ik mijn werk?! Geenszins, wanneer ik kijk naar de omstandigheden waarin anderen zijn komen te verkeren. Vond ik mijn werk leuk, wel degelijk. Maar ook toen speelden vele omstandigheden een rol bij het uitoefenen van mijn vak. En dat vak staat momenteel aan alle kanten in de belangstelling: lesgeven, mensen onderrichten in een specifiek vak, namelijk dat van psychiatrisch verpleegkundige. Een vak dat niet is ontkomen aan een verdere uitholling, simpelweg door de veronderstelde voortschrijdende inzichten, de verandering op het gebied van beleid en de mensen die er verstand van hadden op bestuurlijke posities terecht zijn gekomen. Het management dat zich richt op het zo verantwoord mogelijk leiden van een afdeling, de mensen die er met al hun sores te vinden waren, de pillen en de activiteiten die een eigen verantwoordelijkheid veronderstelden en de psychoses die voor een belangrijk deel mensen veranderden in zombies. Gechargeerd weliswaar, maar wanneer er met mensen geschoven dient te worden om andere mensen op die afdeling te kunnen gaan behandelen, is het geen kwestie meer dat de mens centraal staat, maar meer dat er wordt gekeken wie van een bepaalde populatie het beste kan worden overgeplaatst, opdat er een plek vrijkomt voor hen die nog veel meer zorg nodige hebben. De beste onder zijns gelijke maar dan meer in negatieve zin…

Vandaar dat ik vandaag maar eens wat werken van Kees O. onder de aandacht ga brengen. Ik kocht de originelen om op deze manier hun uitgedunde buidel te gaan ondersteunen. Het is immers niet altijd liefdadigheid dat voorop dient te staan. Maar de beelden als zodanig zijn soms in staat om een glimlach teweeg te brengen. Juist op een dag als vandaag!