Laurens

‘Geinig voor weinig’ althans, daar adverteert men mee. Fellini heeft het pand verlaten en Laurens heeft het in beslag genomen. Het voormalige politiebureau van de hand van architect Kropholler. Gelijk ook het Hooghe Huys van zijn hand nog steeds zichtbaar is op het Kerkplein. En de bedoeling is dat het fotocafe met ingang van deze jaargang gebruik maakt van de Laurenszaal, naast de damestoiletten, hetgeen de gasten noodt om van een tweetal trappen gebruik te maken. Boeven en bajesgang(st)ers, dronkenlappen en mogelijke straatrovers zullen hier ooit in de cellen van het bureau stevig zijn onderhouden, verbalen in drievoud mogelijk uitgetypt en menig verhoor zal daar hebben plaatsgevonden. Rechercheurs en agenten (dienders desnoods) hebben zich gemeld bij de brigadier van dienst en ook de Commissaris zal menigeen ernstig hebben toegesproken. Daar valt weinig meer van te ontdekken, het gebouw staat daarentegen stevig als een Huys! En de keuken zichtbaar in het midden van wat ooit… ja, wat zou daar ooit gevestigd zijn? De administratie, het wachtlokaal of mogelijk toch misschien die voormalige cellen…?! Het geeft te denken! Wat staat ons te wachten…?!

Een groot groen doek, een lamp met een kap en een statief. Via een kruip door, sluip door route komen we in de Laurenszaal, alwaar Ton en Dick reeds hun opwachting hebben gemaakt. De Apple van Ton staat klaar, op het scherm achter hem is een eerste beeld zichtbaar en niet veel later druppelen de overige leden van het gezelschap de ruimte binnen. Gezeteld in zetels (jawel, behaaglijk en degelijk!) heet Ton ons welkom en geeft aan dat het de vorige avond ietwat ‘uit de hand’ is gelopen. Om 23.30 uur verliet hij dit etablissement. Vanavond worden wij direct uitgenodigd om aan de hand van een drietal uitverkoren fotografen te gaan oefenen met… de volgende opdracht. Dat wil zeggen dat zich vooreerst een discussie ontwikkelt in hoeverre een foto door een samenloop van omstandigheden kan worden vastgelegd, dan wel in hoeverre een beeld is geensceneerd. Waardoor een circulaire eenheid zich ontwikkelt. Dan is het zover: Dick werpt zich op als fotograaf en legt dat alles vast. Daarna het geknoei van Ton, waarbij de hulp van Olaf ervoor zorgt dat alsnog een beeld ontstaat. Hetgeen de gemoederen nog wat weet te bedaren. Dat ik ietwat chargeer, het zij mij vergeven…

De dozen dan wel kastjes zijn voor mij vanavond het HOOGTEPUNT. De een weet de ander te verbazen, van aardappelkist tot een pop-up boek, de kistkast van Kees, de letterbak van Carolien, het doodshoofd van Marjolijn in al zijn ernstige uitbundigheid, de drie D schoenendoos van Charlotte, de plaatjes van Sietse en ook ik laat me bepaald niet onbetuigd, hoewel ik mijn bijdrage dit keer zag om het vuur dat zich in een dispuut voordeed, wat te blussen. En waar wat te drinken valt, zal menigeen ook wel iets te slikken dan wel te klinken hebben…