Lawine

Het is gewoon een kwestie van tijd maar die tijd zal waarschijnlijk nog wel even duren. Een kwestie van afstand bewaren en afstand houden en afstand nemen van dat wat gewoon was. Om te kunnen behouden van dat wat je hebt, de vergankelijkheid in het midden te laten en het doen van zaken die je achteraf beter had kunnen laten. Als al veel andere keren is gesteld: ‘iets doen door iets te laten.’

Het zal straks anders zijn dan wij gewoon waren, de dichte deuren die beperkt open zullen gaan. Het likken der wonden dat waarschijnlijk voor een kaalslag zorg gaat dragen en de zorg die er 5 % aan loon bijkrijgt, hoewel ook dat een kwestie is van onderhandelen. Onderhandelen terwijl bovenhandelen(d) de afgelopen tijd vooral in het teken heeft gestaan van de zorg die voor anderen voor handen is geweest.

Neen, nog altijd een beroep waarbij roeping op de achtergrond nooit verdwenen is (geweest). En of het NU ’91 is of dat het de Verpleegkundigen en Verzorgenden In Opstand waren, de voorloper van deze huidige bond, of hij nu Jaap Koning heet en zij Gaby Breuer, die simpele advertentie in de Volkskrant (wederom op eigen kosten) heeft ooit een lawine veroorzaakt… een lawine die nu een enorme wereldomvang heeft gekregen. En waarbij zorg een uitkomst biedt om over enige tijd zonder applaus tussen de coulissen te verdwijnen. Hoewel de podia voorlopig nog slechts een enkel doek kennen, waar theatermakers zich buigen over stukken die de kwetsbaarheid van de mens naar voren brengen, waarbij de dichtkunst zich baseert op het Corona gebeuren en waarbij Uit & Thuis ergens onderweg is gesneuveld. Initiatieven de nek worden omgedraaid door een kundige jury en waarbij het doel van woorden steeds meer naar de achtergrond gaat verhuizen…

Dus doe ik het vandaag maar met wat minder geslaagde foto’s waarbij Oma & Opa & Kleinkind op de bank komen te hangen. Hangouderen met een jeugdige hangjongere die zich geenszins van enig kwaad bewust is…