Lust u nog peultjes…?!

Droefgeestig. Een bijzonder woord dat neigt naar een vorm van melancholie, waarbij de zwartgalligheid om de hoek ligt. En zwartgalligheid gecombineerd met een bepaalde mate van humor, houdt het geheel wel weer overeind. Want op omvallen zit menigeen in de huidige tijd absoluut niet te wachten, maar voor je het weet word je niet alleen overvallen door droefenis maar raak je ook nog eens zodanig in de put, waar al eerder het kalf te vinden was en hoor je van veraf iemand wezel roepen.

Blijkt toch dat die echoput zijn naam eer aan doet. Hoewel die ezel niet alleen ia(ta of fifa of wat dan ook naar voren brengt) balkt, maar ook geen moeite heeft om zich nogmaals aan diezelfde steen te stoten, door het feit dat die steen hem of haar welbekend voorkomt. Dus vandaag maar een verhaal dat de toon voor de dag gisteravond heeft mogen meemaken, het feit dat ik fysio heb ondergaan, mijn haren heb gewassen en vanuit bed in een op mijn lijf geschreven rolstoel terecht ben gekomen, de ene schoen mij wel paste en de andere ergens in de kast te vinden valt, het niet altijd een verrassing is wat mij hier over de dag genomen allemaal te wachten staat, iedereen haar godsnakende best doet om de zorgvrager zo goed mogelijk te helpen, de een een andere insteek heeft dan een volgende, waardoor de vraag naar peultjes alleen maar kan toenemen.

Want daar draait het bij het ochtendgloren om, te weten dat de dag voorafgaande aan de nacht mij inspireert om vroegtijdig dit verhaal naar voren te brengen. Gewoon als vorm van bezigheid, want de therapie om tussen de beperkte bedrijven door (bed/stoel en niet meer dan dat), de krant die ik nog niet heb gelezen dan wel de koersen die recht doen aan de aandeelhouders en de verstandigen die zich wel dan wel niet hebben laten vaccineren, Hugo met een baard geen gezicht is of mogelijk een poging doet om wat serieuzer over te komen dan wel de ruige tegenhanger van die gladde Mark wenst te zijn…

Want ook dat stemt niet alleen tot droefenis , waardoor de geestigheid ver te zoeken is. Nu geef ik het ook te doen om ruim 17 miljoen mensen tevreden te stellen. handen in onschuld te blijven wassen, iets met anderhalf en niet meer dan dat, stelt mij voor de vraag of ik nog peultjes lust.

Gelardeerd met doperwtjes kan het niet anders dan dat een verdwaald kipkluifje, een gebakken aardappeltje en vooruit mayonaise van een niet onbekend merk ( Remia in dit geval) ervoor zorgt dat ik nu besluit met: ‘neen, op dit moment liever niet!’