Norm en de verandering.

Ze gaan altijd wel weer een wedstrijdje aan: ratio en emotie. Nu kan ik momenteel goed met mijn verstand erbij zijn, dat neemt niet weg dat de ondergeschikte rol die mijn emoties spelen wel degelijk een rol blijven spelen. Overgeven aan de omstandigheid en aan de andere kant je druk maken omtrent het feit dat er naast mijn huidige situatie ook elders nog het een en ander aan de hand is, waar je dan een gevoel van machteloosheid zou kunnen gaan ontwikkelen. Want hoe graag ik nu mijn huidige situatie zou willen inruilen voor een minder afhankelijke opdat Ria ook nog de nodige aandacht aan zichzelf, haar moeder en Marlies zou kunnen gaan besteden, dat zit er op dit moment niet in daar ik de rol speel van, ja van wie eigenlijk. Wik de afhankelijke, Wik de behoeftige, Wik die dit keer niet over zichzelf kan beschikken, die de raad en daardoor de draad achterwege dient te laten en zich neerlegt bij de gegeven omstandigheid, die zich gedeeltelijk zelf kan wassen, die zijn urinaal weet te vullen, maar niet in staat is om zijn eigen billen af te vegen, van met opluchting (de geur van rotte eieren komt naar boven!) zich te ontlasten en niet te beroerd is om inschattingsfouten te gaan maken omtrent het meer dan voortreffelijke eten dat hem wordt voorgeschoteld.

Wanneer je schijt dient te hebben aan veronderstelde normen, waarbij het gevaar van hospitalisatie een rol kan gaan spelen, waarbij de ene zorgverlener niet in de schaduw van de ander kan staan en waarbij de verleners als zodanig (klein)kinderen hadden kunnen zijn. Die toch die keuze maken voor deze vorm van zorg, stage lopen en waarbij de gene zich meer bij mij voordoet dan dat dit bij die zorgverlener een rol speelt. Maar ook dit is gebaseerd op een veronderstelling, het gegeven dat de rollen dit keer totaal zijn omgedraaid, ook dat is een feit. Afhankelijk zijn door mijn onafhankelijkheid in andere handen te geven, doet welhaast denken aan die periode van heet lang gelden toen de serie ‘In goede handen’ leidraad was voor de verpleging van een aantal willekeurige patienten. De zorg voor en wat laten door een zorgverzekeraars werd vertaald naar de zorg zoveel mogelijk laten…

DBC, protocollen, verantwoording en het bijhouden van de administratie opdat elke euro kan worden verantwoord, de kans bestaat dat we doorschieten en op termijn terug gaan naar de zorg van het jaar 2000, waarbij die nul wederom naar voren komt.

Maar voor wat betreft de maaltijden hier: daar maak ik me op dit moment de minste zorgen over!