Makke of openbaring…"!

Neen, ik ben geen pierewaaier, hoewel dat er soms alle schijn van heeft. Hoogstens een onverklaarbaar, ongenaakbaar individu, dat hooguit op een enkel front zijn onverklaarbaarheid probeert te draperen. Al is het aan of op een schutting, waarbij de taal achterwege blijft. Want op schuttingtaal zit in de regel niemand te wachten, tenzij er sprake is van enige vorm van kunst. Waar deze dan mogelijk de spieren weet te stalen. En over stalen gesproken: wat te denken van de beelden van vandaag” Ik mocht ze ontvangen van vriend Kees die ze ‘ergens onderweg’ langs de kant van de weg tegenkwam. Gelijk ook die andere borden waar ik me over heb ontfermd, te weten die circusborden langs des heren wegen in Frankrijk. Op een enkel bord uit Egmond na, staan zij als wachters in de schuur stil te wachten. Circussen die van de aarde verdwenen zijn, namen die er niet meer toe doen en gelijk de vergetelheid in de loop der tijd zijn verdwenen. En dat alles onder de noemer van vandaag, het mogelijke pierewaaien. Terwijl ik gelijktijdig bezig ben om mijn verzameling Joost Swarte aan te vullen, heeft het er veel van dat Ideal niet echt ideaal is. Afwachten is in deze een toverwoord, het gebruik maken van diensten van een ander nog steeds een afhankelijkheid die ik niet altijd op prijs stel en waar steentjes op de weg voor steenslag zorg dragen, is het bord dat aan die schutting hangt mogelijk een aanwijzing. Niet geklaagd, May leidt verlies en ook Labour dient zich zorgen te maken. Wat de wereld betreft, waar de een probeert boeven te vangen ziet een ander zich genoodzaakt om door vormfouten diezelfde boeven of van een gelijksoortig kaliber, wederom in vrijheid te tellen. Wat dat betreft is de wereld die doordraait, niet altijd even rooskleurig. Om over van Nieuwkerk maar te zwijgen, die kan er ook niets aandoen dat zijn honorarium geregeld een steen des aanstoots blijkt te zijn. Hetgeen hem bepaald niet tot een ezel maakt. En over ezels gesproken: ik heb nog weleens de neiging om niet alleen te gaan pierewaaien, maar ook nog eens in contact te komen met een vergelijkbare steen. Waardoor de sjeu blijft bestaan en ik mezelf steeds maar weer met dezelfde vragen confronteer. Of dat nu een makke is dan wel een openbaring…”!