Meer dan een kiekje…

Natuurlijk streelt het mijn ijdelheid. Daar zal ik geen (hoofd)doekje om binden. Maar vanuit een zekere anonimiteit, voel ik me toch vereerd. De vraag: ‘Moet je heel goed zijn om deel te nemen aan het Fotocafe?’, wordt door Ton Voermans als volgt beantwoord: “Niet per se! Soms zeggen we tegen een aspirant-lid dat ie eerst een cursus moet doen. Maar we hebben ook iemand die nooit met een spiegelreflexcamera fotografeert, maar met een simpel toestelletje de mooiste foto’s maakt. Omdat hij goed kijkt. We hebben ook fotografen die technisch alles kunnen maar die juist hun artistieke kant willen versterken.” Kijk dan wordt er een bepaalde sluier opgelicht en valt niet alleen het voormalige kwartje, maar weet ik zeker dat hij mij voor ogen heeft. Ik bedoel maar, hoe simpel kan het zijn wanneer je wat voor je ogen komt op een bepaalde manier weet vast te leggen. Het bekende observeren wat ik ooit mijn pupillen heb voorgehouden…

Maar daar draait het vandaag niet alleen om. Tenslotte heb ik gisteren kond gedaan van een ‘blind date.’ Wanneer er echter een schrijven van de Vest op volgt dat het de Theatertroep betreft, kan er geen sprake mee zijn van die ‘blind date.’ Waardoor een deel van de verrassing teloor dreigt te gaan. Nu heb ik al eerder een voorstelling van deze groep/troep meegemaakt, hebben zij wederom teruggegrepen op oud en ververst materiaal, gaan de open deuren zich sluiten waarop een andere deur zich opent en waardoor het ‘Theater van de lach’ zich spiegelt in het hedendaagse. Als een stuk van 600 jaar geleden nog steeds op een reprise kan gaan rekenen, wanneer de man van die molens molenwiekend de actualiteit neermaait, het een groot spektakel is van achter elkaar aanjagende mensen, wanneer de verwarring nog groter wordt door de seksen om te gaan keren en het kind de rekening gepresenteerd krijgt, zijn het niet alleen de lachers die de overhand krijgen, maar wordt er ook wat besmuikt naar de wereldproblematiek met een opgeheven vingertje gewezen. En wanneer dan ook het decor als zodanig, de aankleding en de kledij geregeld voor hilariteit zorg draagt, een drieluik aan den volke wordt gepresenteerd en die voorstelling met wijn en water wordt gelardeerd, is een avondje uit opeens een avondvullend avondje uit gaan worden…

Ruim 2 1/2 uur duurt deze voorstelling, waarbij de spelers als jonge honden de huidige tijd en omstandigheid naar eigen hand weten te zetten. En dat, dat typeert deze Theatertroep! Waar ik me dan weer op kan gaan verheugen wanneer zij het plan gaan smeden om de volgende voorstelling 3 1/2 uur te laten duren. Twatteren en het geld bij elkaar zien te sprokkelen, zonder een vorm van een culturele bijdrage van de verschillende cultuurfondsen… Ik geef het je te doen!