Met wat voeten…

Heel eerlijk gezegd, kan ik de komende week wel omkijken. Eindelijk verlost van een kuur van 12 weken, nog een paar dagen slikken om daarna weer gewoon van de dingen te genieten die het leven zoveel aangenamer kunnen maken. En dan heb ik het met name over mijn eetlust, waar ik ’s morgens al tegenaan zit te hikken om een ontbijt te nuttigen. Om over de rest van de dag maar te zwijgen, of dingen te bestellen waar ik nog een goede herinnering aan heb. Viscuisine van Iglo op Italiaanse leest geschoeid en zowaar de smaak van het verleden komt weer bovendrijven. Nu is dat met vis niet zo verwonderlijk, waar Kapitein Iglo nog steeds garant blijkt te staan voor dat maaltje.

Of dat ik opeens trek heb in een ‘vette bek’, waar Mora dan soelaas zou kunnen bieden, maar de bamischijf toch niet helemaal voldoet aan mijn verwachtingen. Of dat het vandaag een dag is die als ‘blauwe maandag’ vanuit Amerika ook naar Nederland is komen overwaaien. Een dag die als somber met een vleugje van een depressie door het leven dient te gaan, gezien echter de huidige tijd denk ik dat velen iedere dag zo’n beetje als ‘blue monday’ ervaren. Maar ook hier kan ik mij schielijk in vergissen, ik kan nu eenmaal niet voor anderen spreken. Dat neemt niet weg dat ik probeer om mijn leven weer wat handen en met name voeten te geven. Waarbij momenteel het accent voornamelijk ligt op mijn linkerbeen die er alles aan doet om op gepaste wijze weer tot de werkelijkheid te gaan behoren.

Het litteken mag zich verheugen om het regelmatig insmeren door Ria met een ‘zalluffie’ en zowaar dat doet de wat uitgedroogde huid deugd. En wanneer een jeukend gevoel aangeeft dat er sprake is van een verbetering, ik de neiging onderdruk om daar niet aan te gaan krabben en elders ook een jeukend gevoel ontstaat, zou er sprake kunnen zijn van een verbetering op diverse fronten. Mijn yoghurtbroeken die zich klaarmaken om op termijn weer een spijkerbroek te ontvangen, gewone kleren en een onderbroek aan te trekken wat, gezien het feit dat ik ’s nachts in een fles plas, ervoor zorgt dat ik met een enkele omhaal mijn broek naar mijn benen kan bewegen, dat alles en nog wat meer geeft momenteel de huidige stand van zaken weer. En voor de rest: ’t is grijs en voorlopig zal het nog wel grijs blijven, zelfs het lezen van een boek kan mij op dit moment niet gaan bekoren.

Daarom ben ik blij dat de foto die Ellen mij stuurde, aan dit bericht wat voeten heeft gegeven!