Wat te denken van…

Wanneer het mij lukt om ook vandaag wederom een bericht de wereld in te sturen, geef ik blijk van het feit dat ik nog steeds deel uit maak van de wereld, waarbij de wereld zich hooguit manifesteert door de straat die ik met een rollator weet te lopen, een mogelijkheid om op deze manier mijn been te verbeteren en op een zeer langzame wijze in de vorm van een slakkengang achter mij te laten. Niet dat ik de verschillende niet zichtbare horden weet te slechten, maar meer in de vorm van pogingen om mijn verstijfde spieren weer te ‘leren’ dat te doen wat van spieren verwacht mag worden. Actie in zekere zin, waarbij de reactie met enige vertraging alsnog ervoor kunnen zorgen dat er sprake is van een minimale opbouw, hetgeen dan weer gepaard gaat met de nodige oefeningen in die zin dat het bed een uitgelezen plek is om mijn benen de lucht in te sturen en wederom heel langzaam naar beneden te brengen.

Een oefening die voorafgaat aan het op termijn weer gewoon met behulp van mijn Totale Heup Prothese aan de wandel te kunnen gaan, mogelijk nog met behulp van een enkel wandelstok. Ook dat heeft wel wat, was het alleen maar door het feit dat ik op die manier mijn leeftijd niet meer kan verloochenen. Maar waar valt een passende wandelstok te bemachtigen. Geeft marktplaats soelaas, of wordt het simpelweg een stok van Medipoint, waarbij ik de kans loop dat het een van de vele stokken zijn, die niet direct bij ij zullen passen. In die zin dat ik toch wel een beetje een bijzondere stok zou willen hebben en het verdomd jammer is dat de stok van wijlen mijn grootvader spoorloos verdwenen is. En dan te bedenken dat die stok jarenlang op zolder stof heeft weten te vergaren voor deze spoorloos verdween. En om dan met krukken aan de haal te gaan, dat geeft mij dan weer het gevoel ietwat krakkemikkig mij voorwaarts te verplaatsen.

Achterwaarts is immers geen optie laat staan dat ik mij zijwaarts voortbeweeg. Ik ben immers geen krab, maar meer een slak die op zoek is naar het spoor dat ooit mijn pad is geweest. tenslotte zijn het nog steeds mijn wegen die mij voorwaarts laten snellen…