MOMENT

Niemand kan voorspellen hoe de zaken op termijn verlopen. De klad zit er nu eenmaal goed in en de angst voor het onbekende zorgt ervoor dat bijkans niets meer zeker is. Ja, het dak dat boven je hoofd rust, het water dat nog steeds uit de kraan stroomt, het gas dat het niet af laat weten en de stroom die zich nog steeds groen voortbeweegt, hoewel daar ook de nodige vraagtekens aan te koppelen zijn.

Maar waar de mens zich schijnbaar niet tegen wapenen kan, is een virus dat zich geen ene mallemoer van de mensheid aantrekt. Het tot nu toe, vooral kwetsbare ouderen treft die reeds een gezegende leeftijd hebben behaald. En waarbij de vraag wanneer het degene treft, het hooguit de hoge leeftijd is die een rol gaat spelen. En de zwakte van het algemeen gestel. Kwetsbaar zijn, laat staan je kwetsbaar opstellen, ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Dus denk ik er niet aan en laat mijn gedachten andere kanten opwaaien, gelijk een struisvogel in de woestijn niet de illusie heeft om eens te gaan vliegen. Lopen, hard wegrennen en desnoods met zijn poten de ander tegen de grond trappen, een ei gaan leggen en hopen dat er ooit een jong tevoorschijn komt.

Het heeft iets weg van een Jacobsladder die steeds maar doorgaat in een herhaling waar geen eind aan komt, een paternoster die niet veel meer weet te doen dan zichzelf blijvend te herhalen gelijk ook de mens zich kenmerkt door de constante herhaling van het voorafgaande. En wanneer het tijd is, zal het ook wel tijd zijn. En met dat in mijn achterhoofd laat ik de informatie voor wat het is. Leeftijd een voldongen feit, zwakte een ander en kwetsbaarheid als de grote boosdoener in dit geheel.

Hetgeen mij brengt op het volgende: MOMENT.
Het moment / waarin je bent, / gaat verloren / in het zijn / met de ander. // Het moment / waarop je was, / verloren / door het zijn / met de ander. // Geen moment / waarin je bent, / het zijn / waarin je was, // verloren.

Ik bedoel maar, hoe simpel kan ik mij een voorstelling maken van iets waar ik uiteindelijk geen vat op heb.