Mond vol tanden…

Na de operatie C, wordt het wel weer eens tijd om over te gaan tot de gewone, dagelijkse beslommeringen. Hoewel, van beslommeringen kan geen sprake zijn gezien de beelden die vandaag naar voren gaan komen. Pauline heeft zich gebogen over haar Krantenkoppen en heeft een dramatisch werk gemaakt omtrent hen die achter prikkeldraad dan wel in de vorm van een ijzeren gordijn hun bestaan gaan lijden. En ik gebruik bewust het woord lijden omdat van een leiden naar een betere wereld in hun geval nauwelijks sprake kan zijn.

Gevlucht, ontberingen doorstaan, ternauwernood het vege lijf weten te reden, alles wat men bezat achter zich gelaten en slechts dat vege lijf en de haveloze kleding, geen identiteitsbewijs en mogelijk ook nog veel geld dat zij hebben betaald om zich in een wrakke boot naar elders te gaan begeven, het drama wat zich elders voordoet en waar door de schokkende beelden van de afgelopen maanden menigeen even bij stilstond om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag. Waar mogelijk een verontrustende gedachte ergens ver weg in het achterhoofd is blijven hangen…

Laat de beelden dit keer voor zich spreken, de wijze waarop Pauline getracht heeft om een beroep te doen op mijn verbeelding, zorgt ervoor dat ik na het monddood van de afgelopen week ook dit keer met mijn mond vol tanden sta.

Het doet mij wat!