Morgen

Vaak draait een vraag omtrent het waarheen. Veelal gevolgd door waarvoor en voor waar dat is bepaald geen sinecure. Zij kwamen twee maanden geleden en morgen vertrekken zij weer naar dat andere land. Dat hun droom combineerde met het reizen en al met al tot een droomreis had kunnen leiden, ware het niet dat enigszins (storm)zand in de raderen terecht is gekomen. Liva komt logeren en neemt in haar gevolg haar vader en moeder mee. En dat betekent een ’tijdelijke verbouwing’, matrassen die van de ene slaapplaats naar de andere worden gesleept, en waar alles om haar draait kunnen volwassenen niet veel meer doen dan naar haar pijpen dansen. Maar dit in de meest positieve zin, want bij opa en oma is het doorgaans altijd gezellig en waar het ooit draaide om Kwatta (voor de jongeren onder ons dat soldaatje dat chocoladerepen soldaat wist te maken) draait ons gezamenlijk zijn voornamelijk om haar.

Zij bepaalt de tijden van opstaan en doorgaan, van slapen en waken en wanneer het bedtijd is, dan gaan geen poppen mee, want zij slaapt het liefst in haar eigen bedje in een ruimte dat door een kast van haar ouders wordt afgescheiden. Heeft ze toch iets voor haar zelf…

Morgen gaan ze weer vertrekken naar het land waarvan zij dachten en hoopten dat daar hun toekomst zou komen liggen, een land dat door de natuur heel aansprekend is, zal een was gaan worden. In mei is het de bedoeling dat zij terugkeren naar Nederland en proberen om hier, onder andere weersomstandigheden, hun leven verder op te bouwen om mogelijk op een ander moment alsnog hun droom werkelijkheid te kunnen geven. Droom en reizen hebben voor hen een deel van de zin van het leven bepaald, de realiteit is veelal anders dan de voorstelling die in hun hoofd doet vermoeden. En wij mochten genieten van de ontwikkeling die Liva in de afgelopen maanden heeft laten zien. Het spugen van een Lama, het miauwen van een poes, het hinniken van een paard en alle eendjes die in het water zwemmen en de kusjes die zij voor mij in petto heeft gehad.
Uitverkoren in zekere zin, zo ook het op mijn schoot zitten om dan niet alleen liedjes te gaan zingen, maar ook nog de plaatjes te bekijken in dat ene boekje: Liva en de herten, op 20-01-2020 in de hertenkamp in Alkmaar vastgelegd.

Zal ze gaan missen en de rust die hier dan neerdaalt zal waarschijnlijk het verlangen naar straks alleen maar groter maken…