MOTTIG

Tom Manders als Dorus had last van een tweetal motten. Zij nestelden zich in zijn ouwe jas en hadden ook namen: Charlotte en Bas. Wij hebben ook last van motten te weten Buxusmotten. Hetgeen mij op het spoor bracht van een gedicht dat aan duidelijkheid niets te wensen overlaat:

BUXUSMOT. / Ik vlieg me rot / ben dan ook een buxusmot / weet ze allemaal te vinde’ / spring nog hoger dan een hinde / blijf nog steeds een buxusmot / pleeg een plaag en maak kapot!. //

Niet direct een tekst om je op voor te laten staan, hetgeen dan ook niet de bedoeling is geweest. Want na zoveel decennia gaan beide buxussen dood. Het heeft waarschijnlijk niets met corona van doen, maar het is wel veel betekenend dat juist in dit jaar de struiken het leven laten. Gelijk ook dat bericht in de krant dat ik las. Na een lang en liefdevol leven kozen wij uit liefde voor een gezamenlijk einde. Na een voltooid leven voor altijd samen. Een openbaring waarschijnlijk gevolgd door een gezamenlijke opbaring. Het heet dan heel netjes ‘uit het leven stappen’, maar op een wijze waarop menigeen jaloers zal zijn.

Want wat is mooier dan gezamenlijk te kiezen voor het einde, dat ons allen wacht: de dood.