Naakt geboren. (Een on zin verhaal, om de week te breken…)

En voor je het goed en wel beseft, wordt ook deze week weer eens doormidden gezaagd. Nu weet ik wel dat dit zagen in de regel figuurlijk wordt voorgesteld, maar wat de man mij gisteren toonde was een boekwerk dat letterlijk door midden gezaagd diende te worden. Ik kon hem dit niet ontfutselen, i.t.t. die andere emolumenten ( hetgeen niet van toepassing is, maar wel een leuk woord dat in dit kader nergens op slaat!) maar ook daar heb ik dit keer schijt aan. Om eens een onwelvoeglijk woord te berde te brengen. Gewoon omdat ik zin heb om het een naast het ander tot leven te wekken, ik mij niet laat beinfluenceren door veronderstelde couleur locale, laat staan dat een luerlock verbinding in dit verhaal op prijs wordt gesteld. Neen, zie dit meer als een aanvulling op het totaal der dagen, het totaal der dinegn in een totaal van veronderstellingen die als stellingen dan wel hypothesen op voorhand het kader van dit geheel zullen gaan verlaten. Waardoor de eenheid wordt verbroken, het smoken zich laat opsluiten in een glazen fles en de peukenrapende kunstenaar zijn arbeid alsnog in glas heeft weten te vangen, dan wel heeft weten te vullen. En waar de hond geen brood van lust, is het kader van dat andere beeld waarschijnlijk ook bij toeval ontstaan… o eenvoudig wordt de week in twee delen gekakt en maken wij bekakt gehakt van wat woordspelingen die als het ware een eigen leven gaan leiden. Het heeft veel weg van vulling die gelijk een donzen dekbed zich in een hoek opschuilt. Waardoor het effect verloren gaat en de dragende figuur in deze bakzeil dient te halen alvorens Morpheus zich over de persoon ontfermt. Niets om het lijf hebbende en de toestand van ooit naaktgeboren niet in de naam van het Naaktgeboren door het leven te gaan, sluit ik deze bijeenkomst met het wensen van een heil. Dronken zullen wij niet worden, hooguit in een wat prettiger roes de slaap aanvaarden…