NEERLANDS HOOP, maar geen express!

IN DE STRIJD TEGEN DE CORONA TIJD. We gaan een uur vooruit en dat zorgt ervoor dat de klok zich niets aantrekt van dat wat mensen hebben weten te bedenken. Terrassen verlaten en een enkel mens op straat. Om een boodschap te doen en verder veel te laten. Straks, wanneer alle kommer en kwel verdwenen is, geven we ons weer over aan de waan van de dag. Maar dan pas gaat blijken hoe onverbiddelijk corona heeft toegeslagen. En ik zit hier alleen, geen kerstfeest te vieren laat staan dat de paashaas voor enige afleiding kan gaan zorgen.

Telefonisch contact met de buitenwereld terwijl ik in mijn eigen binnenwereld vertoef. Inside out is outside in… Ik heb een keuze gemaakt die ik mij de rest van mijn leven zal blijven heugen: ik blijf thuis terwijl Ria (mijn vrouw) naar elders op vakantie is gegaan. Het vliegtuig heen was geen probleem, het vliegtuig terug laat het afweten. Transavia vliegt niet meer en de dag dat zij zou terugkeren (20 maart jongstleden) is gepasseerd. Neen, ik ben niet (be)klagenswaardig, mijn problemen zijn niet noemenswaardig maar naar nu blijkt heb ik daar verstandig aan gedaan.

Want… zij zit daar met Marlies, Vincent en Liva om haar heen en ik zit hier veelal gewoon alleen. Als je uitgaat van drie weken worden het er zomaar vier, mogelijk wel vijf en kijk je later, zoveel maanden later terug op de tijd dat je op jezelf bent teruggeworpen. Een idee krijgt van mensen die al dan niet de keuze hebben gemaakt om voor de rest van hun leven alleen door te gaan brengen, eenzaamheid hebben ingecalculeerd is een andere dan die door omstandigheden nu aan de orde komen.

Dat die ‘ver van mijn bed show’ tot dit soort omstandigheden zou kunnen leiden, dat had geen mens ingecalculeerd. Natuurlijk is daar dagelijks dat telefonisch contact, maar ik kan niet skypen, kan niet facetimen maar kan op zijn minst pogingen ondernemen om het contact met mijn schoonmoeder Corry nog enigszins draaglijk voor haar te maken.
Om toch maar op bezoek te gaan, met haar koffie te gaan drinken en de angst dat zij anders gaat verpieteren is de reden dat ik deze afweging maak. Misschien niet verstandig maar het gaat om dat andere: betrokken willen zijn. Bij haar, juist bij haar omdat zij steeds meer kwijt raakt, Noem het geen vergeetachtigheid, maar het feit dat ik iedere dag herhaal wat ik de dag daarvoor ook al heb gezegd, geeft aan dat zij het besef in tijd en omstandigheid steeds meer kwijt raakt. En dat raakt mij dan weer. Het begroot mij als het ware.

Op een ander moment, in een andere tijd zullen we weer worden geconfronteerd met een begroting. Want ook daar gaat het leven door. Een Prinsjesdag die ons allen gaat heugen, een Derde Dinsdag in september Koffertje dat als een Doos van Pandora zal worden geopend. En na alle rampspoed die toen over de Aarde werd uitgestrooid, was het enige wat bleef hangen de HOOP.

NEERLANDS HOOP, maar geen express want die is reeds lang ter ziele gegaan!