NO RATRACE!

Het is altijd weer een kwestie van afwachten. Zeker wanneer de ene locatie wordt ingeruild voor een andere, ik niet weet of het weer een ‘gepiel’ wordt om van de volgende WiFi verbinding gebruik te kunnen gaan maken, het vermoeden bestaat dat ik met grote regelmaat slachtoffer ben van een complot dat duidelijk mijn vermogen te boven gaat om maar eens een wat achterdochtige indruk naar voren te brengen. Tenslotte ben ik wel van het infuus af, maar heb ontdekt dat een flebitis mijn pols ietwat rood kleurt, de tassen die voor straks mee verhuizen zijn ingepakt en ik niet veel meer weet te doen dan dit bericht van woorden te gaan voorzien. Op naar de afdeling Revalidatie van Magenta Zorg en waar ik me absoluut niet druk over hoef te maken is het eten. Of over het feit dat ik de afgelopen veertien dagen geen fysiotherapeut heb gezien, die mij mogelijk wat instructies had kunnen geven hoe om te gaan met een heup die zijn kop heeft verloren. Of hoe te wenden en te keren wanneer je het grootste gedeelte van de tijd ruggelings doorbrengt. Neen, geweeklaag is niet aan mij besteed, het bijhouden van een dagboek gaat mij te ver maar het heeft er alles van dat ik toch die richting opga. Want zoveel richtingen heb ik niet te kiezen, laat staan dat ik in mijn bevrediging naar behoeften uitgesproken zaken heb. In zekere zin dien ik mij ondergeschikt te stellen aan alles wat mij op termijn nog te wachten staat, waardoor ik bijkans letterlijk die ‘zielepoot’ kan gaan spelen. Maar ook dat is mij de eer te na, edoch van een zeker optimisme is minder sprake en waar de realiteit tot mij doordringt, dien ik mij gewon wat nederig op te stellen. Straks met het busje (neen, niet van die Leeuw!)dat over ruim anderhalf uur komt mij te laten vervoeren naar Oudorp, genoegen gaan nemen met de mensen die zich daar weer over mijn handicap zullen gaan buigen, wederom een aantal weken mijn been niet te belasten, maar daar wel de beschikking hebben over een rolstoel die aan mijn banen is aangepast. En het uitzicht vanaf het balkon dat zich leen om dat peukie te gaan roken, want dat is op dit moment mijn troost in het huidig zijn. Gelukkig mag ik mij prijzen dat van velerlei kanten reacties toekomen waar ik niet altijd op reageer. Omdat het mij op dat moment aan energie ontbreekt, of dat er een donkere wolk door mijn geestelijk firmament alle aandacht opeist, of omdat ik bijkans verdrink in een zelfmedelijden en niet veel meer weet te doen dan mijn kop( die ik heb afgestaan!) boven water te houden, naar het verval dat inherent is aan de herfst en het van kleur veranderende bladerdak, spreeuwen die nog steeds in Nederland huizen dan wel een klimaattop dat zich kenmerkt door een bla, bla, bla van Johnson, de gebroeders die niet veel meer weten te doen dan de richtlijnen van het OMT om te zeten in daden, die zich dienen te verantwoorden in een kamer die eigenlijk ook niet goed meer weet hoe de vork in de steel zit laat staan dat Nederland op de woensdagavond getrakteerd wordt op Heel Holland kijkt! Naar de wondere wereld van de miniatuurtjes, gepresenteerd door Andre die van alle markten thuis is, modelbouwers die van alles uit de kast halen om hun creativiteit tentoon te spreiden en wanneer de jury besluit om geen van de drie overgebleven groepen naar huis te sturen…
Zo kan het ook, zo kan eenieder zijn of haar kwaliteiten tentoon spreiden en is er geen sprake van een ‘ratrace’ wanneer er uitsluitend een nummer een overblijft!