Nostalgia

Natuurlijk dien ik met dit blog geen enkel belang. Hooguit dat ik mijn geestelijke vermogen dwing om aandacht te schenken aan dingen die nergens toe doen. Een, als al een aantal keren eerder gesteld hooguit een vorm van bezigheidstherapie die weinig meer om het lijf heeft dan dat in het verleden kurkjes op plastic buisjese werden bevestigd onder de hoede van een bezicheidstherapeut. Hans Zeldenrust was zijn naam en hij had het inzicht om mensen met verregaande dementie dan wel met beperkte verstandelijk vermogen op die manier niet alleen nuttig bezig te houden, maar ook nog eens een vorm van belangrijk zijn voor de ander naar voren te brengen. Momenteel is er sprake van een opleving van mensen die op afstand van de arbeidsmarkt zich niet alleen met groen mogen bezig houden, maar ook nog een rol kunnen spelen in het leveren van ons dagelijks brood.

En dat alles is bij mij ontstaan toen ik de creatieve therapie van de Brederode Kliniek in Santpoort Zuid mocht gaan bezoeken. Hoewel van bezoeken was geen sprake want ik deed dit in mijn opleidingstijd. Broeder van Heck had de leiding en hij was ook de man die opgenomen mannen aan hun eigen bezigheden wist te houden. Handenarbeid in optima forma en ook daar heb ik nog de nodige aandenkens aan. Wat bijvoorbeeld te denken van het beeld dat in eikenhout is uit gebeiteld?! Van ene meneer Lodewijks en het hangt al jaren op zolder. Een geraamte. De dood verbeeldend en toen de man een poging tot zelfdoding deed en op de Intensive Care belandde, met grote uitval van zijn lichaam, was het eerste dat hij zei: ‘ik zal gaan revalideren en dan alsnog een tweede poging wagen’…

En zo geschiedde. Dat neemt niet weg dat ik ook nog een ander stuk uit die tijd heb: een raffia onderzetter ooit gemaakt bij Mejuffrouw Pielage. Die de broeder in opleiding onder haar hoede nam. Of wat te denken van die indiaan van mijn hand: Wikkie Pijper beloond met een 8. Ik bedoel maar hoe nostalgisch kunnen herinneringen zijn, op een moment als vandaag. En morgen…