OCHTENDGLOREN: voor UIT zicht!

Natuurlijk blijf ik mij verwonderen. Want hoe je het wendt dan wel keert er zal altijd wel iets zijn dat mij blijft verbazen. Aanpassing bijvoorbeeld, handelen naar veranderde omstandigheden en voor je het goed en wel beseft vervallen in een bepaalde mate van routine. Sleur niet uitgesloten en het herhalen van de dagelijkse dingen als een vanzelfsprekendheid blijven ervaren. Geeft niet alleen houvast maar ook nog eens een bepaalde mate van zekerheid, hoewel totale zekerheid uitgesloten blijft. Wat dat betreft blijft leven niet veel meer dan wat geklooi in de marge, ondanks grote dan wel loze beloften voor de toekomst. Heerlijk rustig om aan de ene kant de beperking van een ziekenhuisopname mee te maken, aan de andere kant is het wat benauwend wanneer je stil blijft liggen in een bed dat niet het jouwe is, aan alle kanten afhankelijk bent en het ook bepaald geen genoegen is om bij de vanzelfsprekende toiletgang het niet mogelijk is om je eigen billen af te kunnen geven.

Dus heb ik het voornemen om een verhaal te gaan schrijven omtrent de afgelopen periode waarbij ik zo nu en dan iets van mijn belevingen naar voren ga brengen op dit blog. Dat ik aan het hospitaliseren ben geslagen, dat ik langzamerhand ook in een wat negatieve draaikolk aan het raken was, dat opbeurende woorden of streng toegesproken door een zorgverlener die niet alleen mijn zoon had kunnen zijn dan wel een kleinkind, dat kinds zijn niet alleen gerelateerd kan worden aan ouderdom en dat het delen van humor in zo’n situatie niet alleen de geest scherp kan houden, maar ook nog eens zorgt voor een tenniswedstrijd met woorden.
Waarbij je met regelmaat tegen het net aankukelt, waarbij de bal door een derde in een andere richting wordt geslagen waarbij de spanning kan gaan stijgen ten koste van het peil. Een / tweetjes die niet veel laten voor een triootje garant blijken te staan en waarbij de humor voor even de ernst naar de achtergrond drukt.

rolstoel, goed voor je wekende gat) in een bloemperk een gesprek te hebben omtrent de inhoud van leven en het bezinnen van zijn. Delen om te helen dus en de stok die schuil gaat achter de deur een plek te geven die die stok toekomt: In de kast

P.s. de muis is aanwezig maar verbaast zich over het feit dat de gebruiker dezes nog het een en ander verloren laat gaan….