Ode aan mijn ZUS!
Glaswerk, brons of keramiek, ogenschijnlijk draait Marjolijn daar haar hand niet voor om. De vraag alleen blijft waar zij al die tijd vandaan tovert, in de wetenschap dat zij ook nog een baan heeft. Misschien dat haar slaappatroon daar zorg voor draagt en de wetenschap dat zij daar al jaren mee aan het knoeien is, mogelijk dat dat rusteloze in haar zijn haar alle mogelijke gelegenheden biedt om met haar werken aan de loop te gaan.
Of dit nu een boksende haas betreft, een glaswerk dat uitzicht biedt op een kleurrijke stad, dat het mensfiguren zijn die zij het licht laat zien, raku stookt en met haar handen klei in potten tevoorschijn tovert, geef haar een camera en zij laat zich inspireren door de omgeving waar zij verblijft, terwijl Jan zich vermaakt om een balletje te slaan, wat om zich heen toetert en niet te beroerd is om met kratten met inhoud van haar handen naar exposities te zeulen. Of, bij wijze van voorbeeld, de auto vol te laden wanneer zij het voornemen hebben om in het buitenland op vakantie te gaan.
Kleurrijk, levensecht dan wel een opengewerkt varken dat de crisis niet heeft doorstaan dan wel een varken dat tijdens een expositie in het Noord West Ziekenhuis door een onverlaat is gestolen. Of dat luiden die haar werken zien dat het niet kan dat een varken groen zou kunnen zijn, waarschijnlijk door de betrokkene door jaloezie geel is gaan uitslaan. Dus vandaag maar weer eens wat beelden van haar hand, waarbij ik wel dien op te merken dat ook een foto van Gerda dit geheel weet op te vrolijken. Want een zekere vrolijkheid in de huidige tijd is absoluut niet verkeerd, met boeren de de pas afsnijden, met fijnstof dat levens verkort en met de C die wederom aan een opmars bezig is. Met verschillende varianten en het gegeven dat de apenpokken zich van een kind meester hebben gemaakt, dat kleurt vandaag de dag niet hemelsblauw. Hoewel ergens ver weg de Navo-top zich buigt over het gevaar dat vanuit het oosten dreigt, het ABP zowaar met een verhoging komt om maar te zwijgen van de negatieve rente die naar de nul toe stijgt, in een tijdperk dat geluk nog steeds niet gewoon is.
En voor je het weet… ’t is weer voorbij die mooie zomer!
Je hebt een heel mooi overzicht gegeven van de expositie van de kunstenaars in de verhalen kamer, is echt de moeite waard. Ik ben blij met de impressie van mijn expositie in de kapel was leuk om de reacties te ontvangen van de bezoekers. En was ook een memory lane, collega’s uit een ver verleden, maar ook uit het heden, die ik heb gemist door de corona. Wij hebben met 3 kunstenaars een heel leuk weekend gehad. Ik kijk er met genoegen op terug, en Wik je hebt het weer mooi verbeeld! Bedankt!
Mooi verwoord
Dat zelfs de dragers worden genoemd verheugd mij zeer!