Of dit mij lukt…?!

Natuurlijk is het niet mijn bedoeling dat ik mijn portie ‘fake-news’ met anderen deel. Maar als ik de dramatische toestand in de wereld van een afstandje bekijk, gaat het in vele gevallen nergens over. Zoals ook mijn blog vaak nergens over gaat. Nochtans blijf ik daardoor geregeld aan huis gebonden en wanneer ik mij naar buiten begeef, heb ik niet eens een mondkapje in mijn kontzak, laat staan dat ik vergeet mijn handen te wassen wanneer ik een boodschap heb gedaan. Of te niezen in mijn elleboog, mijn neus niet te snuiten maar hooguit af te vegen en dat dit doorlopend gebeurt, heb ik te danken aan de medicijnen die ik dagelijks slik.
Op deze manier wordt mijn hart onder controle gehouden, zal mijn boezem nalaten om te gaan fibrilleren en hoeft mijn ICD niet veel meer te doen dan de touwtjes (leads) van stroomstootjes te voorzien en kan ik doorgaan met ademhalen, blijft mijn inwendige temperatuurregulatiesysteem voor het merendeel op lauw dan wel koud staan, is nachtelijk zweten mij nog enigszins bekend, maar overdag heb ik daar absoluut geen last van.

Alles vooralsnog onder controle, maar wat elders in de wereld door machthebber naar voren wordt gebracht, daar heb ik toch de nodige bedenkingen bij. En wanneer iemand stelt dat Rutte het goed doet, dan duidt dit waarschijnlijk op dit moment, ontbreekt het hem echter aan een toekomstvisie. Want met of zonder covid-19, ontwikkelingen gaan stomweg door. Het bioboeren krijgt zienderogen meer aanhangers, dat rot zich in een aardappel voordoet, waardoor een kwart direct in de zak met restafval verdwijnt, dat zal mij in relatie tot die groene GFT bak eerlijk gezegd een zorg zijn. Of, om het maar eens plastisch uit te drukken: ‘aan mijn reet roesten’, hoewel een roestige reet waarschijnlijk hooguit wat remsporen achterlaat.

Banaal dus dit verhaal maar dat komt stomweg omdat ik wat verlegen ben geworden van de woorden die Bruno mij heeft doen toekomen. Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet en kijk dan ook met veel genoegen uit naar volgende week dinsdag, wanneer ik mij ga richten op het schrijven van teksten die er mogelijk toe doen. Maar ook mijn teksten mogen er zijn, althans wanneer ik afga op wat anderen mij zeggen.

Daar word ik enigszins verlegen van en probeer dan maar weer door er een Wikkeriaanse draai aan te geven, om mijn blossende wangen zo snel mogelijk weer tot een normale kleur te brengen.
Of dit mij lukt…