Om even stil te blijven staan.

Wanneer de dag ten einde loopt, de vogels nog even van zich laten horen en de schemering nog op zich laat wachten, de berichten die ik als reactie mocht ontvangen nadat ik omtrent mijn huidige zijn het besluit heb genomen om dit te gaan delen, heb ik wel het idee dat mij dit meer dan wat ruimte heeft opgeleverd.

Waardoor ik wat meer bij mezelf ben gekomen, dat afstand er niet toe doet maar het meer gaat om zelf over de drempel heen te stappen die ik in mijn geest heb opgeworpen. Had opgeworpen maar met in mijn achterhoofd dat dit momenteel ergens in een spelonk terecht is gekomen en zich voor dit moment wat schuil blijft houden tot het moment…

Maar daar valt op te anticiperen, dat zorgt ervoor dat er in de komende dagen weer wat leuke dingen op mijn programma zijn gekomen en dat het leven wat zo enigszins in een wat te behappen situatie verandert, ook de nodige rust met zich meebrengt. Dus laat ik deze dag maar voor wat het was, en kijk uit naar morgen vanwege het CO2 overleg dat ik heb met Kees, de zaterdag dat ik even naar Bergen kan gaan om wat kunst te aanschouwen, eten bij Joke en Piet, de zondag in het teken staat van Liva die twee wordt, de maandag nog even op een invulling wacht en de dinsdag na maanden onthouding, Bruno mij met een bezoek komt vereren.

Dat breekt de sleur van de afgelopen tijd, dan zullen er weer impulsen naar voren komen en dan, de woensdag wederom met een rondje Schagen. Ik bedoel maar, de vooruitzichten trekken zich geen moer aan van het weer dat mogelijk ook nog een rol kan gaan spelen, maar ook dat valt met een paraplu wel te couperen!