Om in de stemming te komen!

Gisteren viel er geen zak te beleven en vandaag van hetzelfde laken een pak. Over een week gaan we Kerstmis 4en, met 3 man met mondkapjes voor en de niet opgediende kalkoen van botten ontdoen. Dat vlees doordrenkt in een alcoholvrije bessensaus, een enkel kadootje uitpakken vermits deze nog voor die dagen thuis is bezorgd, wachten tot het later wordt opdat op tijd naar bed kan worden gegaan, de beeldbuis niet veel meer te bieden heeft dan de voorspelbare shows en in de getinte glazen zich hooguit nog wat restanten bubbels bevinden, de Paus niet veel meer weet te doen dan zijn zegen uit te spreken en dat verhaal omtrent dat kindeke uit de doeken doet, er geen engel wacht in de nacht waarop Jupiter en Saturnus elkaar op ruim anderhalve meter afstand een kusje geven en wij allen dit keer niet tesamen mogen komen, de samenleving in de beleving van velen al lang geleden heeft plaatsgevonden, kan het haast niet anders dan dat ik melding maak van een ontmoeting die, nog niet zo lang geleden op schrift heeft plaatsgevonden.

De ontmoeting van het jaar waarbij empathie ver te zoeken was te weten tussen Sinterklaas en de Kerstman. Andere jaren smaakmakers van jewelste, nu met al die thuiskokende huiskokken een zeldzaamheid waar ik niet eerder gewag van heb willen maken. De titel die ik in petto heb liegt er niet om: ‘De Zak van…’
Wat mij betreft mag je daar dit keer zelf een naam aan gaan plakken, iemand die je graag te vriend wilt houden, iemand waar je hartgrondig de pest aan hebt, iemand die je niet na staat, iemand waarbij je denkt aan een narcist, een kruikenzeiker, een piskijker, een maatjesnaaier, een oorwurm, een brok lamlendigheid, een stuiterende ellendeling, iemand die er met de pet naar gooit, iemand die de knuppel in het hoenderhok heeft verstopt en weet ik veel maar noem maar op.

Ook dat kan opeens een gevoel van bevrijding geven, je hart te kunnen gaan luchten, eens lekker uit je dak te gaan, de boel voor een aantal keren gaan verzieken, het goed met het kwaad gaan vergelden, de appels plukken en de peren laten rijpen, verder kijken dan de neus van Pinocchio lang is, je ontfermen over een portie tenenkaas, je oren laten klapperen en dit keer maar niet uit de (gesloten) school klappen, de ogen laten uitsteken, dwangarbeid oogluikend toestaan, naar het middelpunt van de aarde af gaan reizen nu het buitenland niet is toegestaan, de tunnel te laten voor wat deze is (dicht), alles maar dan ook alles aan sores achter je te laten, de boel idem en wanneer het oog gericht is op de tand, kun je maar beter het hazenpad verlaten want voor je het weet wordt je tot hazenpeper gebombardeerd.

Om in de stemming te komen voor het gedicht dat morgen het daglicht…