on schuld
Ik ben geen rammelaar! Dat kun je beter aan een hitsig mannelijk konijn overlaten. Ik heb ook geen rammelaar. Dat wil zeggen dat LIVA nog steeds geen rammelaar heeft. Daar zou ik als grootvader wel in kunnen voorzien, maar zolang zij rustig doorslaapt terwijl haar vader haar trakteert op Metallica, denk ik dat het paard daardoor achter de wagen komt te staan. En dat schiet in de regel weinig op, tenzij haar vader bereid is om voor de wagen gespannen te worden. Maar of haar vader bereid is zich voor dit wagentje te spannen, ook daar zet ik de nodige vraagtekens bij. Zeker gezien de Car-a-van die zij kortgeleden hebben aangeschaft. In kennelijke nieuwstaat, terwijl deze Hobby al zeven jaar oud is, hetgeen nog lang niet op LIVA van toepassing is. Dat betekent dat de foto’s van vandaag de onschuld laten zien, het verblikken noch verblozen van haar en het moment waarop de muziek ophoudt, zij bereid is om haar droomland te verlaten. De oogjes opent, zich eens lekker uitrekt en laat blijken dat zij wederom in staat is om haar voeding tot zich te nemen. En dat een moederborst dan zoveel genoegen biedt dat zij haar maag weet te vullen, een oprisping tot besluit verpakt in een boertje, waarbij de stimulans door kloppen op haar door pampers beschermde billetjes, ach het wonder blijft zich herhalen… Dat is het ene deel van dit bericht terwijl ik weinig kieskeurig op dit letterbord blijf rammelen. Hetgeen de ouverture is van de woorden die ik uit dit apparaat weet te ontlokken. Soms dien je nu eenmaal wat andere wegen te gaan bewandelen dan de gebaande paden je zullen toestaan. En waar bordjes ontbreken, kunnen kaarten uitkomst bieden, zodra echter de trom wordt beroerd loop je de kans dat TomTom zich aan je opdringt. Neen, vandaag ook nog wat beelden van de tentoonstelling dan wel expositie van Kamargurka, waarbij ik me bewust ben van het feit dat cartoons ervoor kunnen zorgen de werkelijkheid niet al te serieus te nemen. Maar ook dat kan weleens voor kwaad bloed zorgen, gelijk in het verleden Charlie Hebdo is overkomen. Nog leuker is het bericht dat ook vandaag met een illustratie in de krant verscheen: ‘Vergiet op hoofd is geen religie ‘ Verplicht een vergiet op je hoofd zetten. Geloven in een godheid van spaghetti en gehaktballen. Een hemel van bier en strippers. Zulke opvattingen waren voor de Raad van State het bewijs dat het pastafarisme geen echte godsdienst is. Daarom mogen aanhangers geen vergiet dragen op hun pasfoto. Pastafari Mieke de Wilde is aanhanger van de Kerk van het Vliegende Spaghettimonster. Een satire volgens de Raad van State. Maar een vorm van belijdenis is het volgende: Het geloof heeft geen geboden, maar acht zogeheten liever-nieten, zoals “ik heb echt liever niet dat je mensen beoordeelt op hoe ze eruit zien, hoe ze zich kleden, hoe ze praten of hoe ze lopen, maar wees gewoon vriendelijk, oke” “
Als dat geen wereldverbeteraars zijn…
wereld