onVERMOEIbaar

Crapuul. Krapuul mag tegenwoordig ook. En wanneer een persoon zich weinig diplomatiek uitlaat omtrent gedrag dat niet door de beugel kan, kijk dan niet vreemd op wanneer hij de woorden ’tuig van de richel’ gebruikt. Dat heeft niet alleen te maken met een zekere verharding van het dagelijks verkeer, het heeft ook te maken met het feit dat mores in het algemeen en de huidige moraal in het bijzonder, niet alleen de lontjes korter maakt, maar ook dat we op weg zijn naar een meer uitgesproken polariserende maatschappij. Natuurlijk hebben we het niet zo letterlijk bedoeld, dat neemt niet weg dat de uitspraak omtrent dat afwijkende gedrag is gemaakt. Gelijk er ooit die andere uitspraak is geweest: ‘doe eens normaal man!’ wat aan duidelijkheid niets te wensen overliet.

Persisteren is ook een woord dat het over het algemeen goed doet. Volharden in een op enig moment ingenomen standpunt. Neem nu als voorbeeld, de huidige tijd. De Horeca blijft stomweg op slot, de kans op besmettingen is niet uit te sluiten, van een intelligente lockdown kan geen sprake meer zijn en waar mogelijk enige versoepeling kan plaatsvinden, kan door de respectievelijke ministers geen sprake zijn. Want de ene hand houdt de andere hand boven het hoofd en waar de coalitie garant staat voor de staat van de Staat, kan het niet zo zijn dat ergens een bijzondere schaats wordt geschaatst. Praat recht wat krom is en kom niet aan met beweringen die het tegenovergestalde laten zien van wat het dashboard aangeeft. De route is voor een groot deel bepaald, waar instanties te maken krijgen met een terugloop en waar de zon in parken kan gaan schijnen, kan het niet zo zijn dat ondernemers wel hun terrasstoelen ter beschikking stellen aan hen die met een ‘coffee to go’ van de gelegenheid gebruik zullen gaan maken.

En dat alles in een zeker belang, waarbij de andere belangen uit het oog zijn verloren… Kreeg vandaag een stembiljet en ik ben in blijde afwachting van de brieven die over een tijdje de klep laten klepperen. Krijg ik toch nog post en wacht mij een loopje naar de brievenbus. Een doel niet bepaald onbelangrijk op dit moment, en een datum in het vooruitzicht dat ik mijn stem mag laten horen. Op een dag als vandaag, het einde van februari en op naar maart en de verkiezingen die zich als zodanig manifesteren, de terugblikken over het afgelopen jaar met de dieptepunten nogmaals in een tijdlijn te kunnen bekijken, het gemoed dat steeds meer moed begint te verliezen en de rampen die ons straks nog te wachten staan, het ‘zoek de zon op, het is zo fijn…’ om maar even iets te vergeten en alles in de kast wat het afgelopen jaar uit de kast is verschenen neen, van mij hoef je bepaald niets te verwachten. Hooguit dat ik mijn bezigheden die ik geregeld binnenshuis hebbende pleeg, niet veel anders zullen zijn dan de bezigheden die anderen door hun thuiswerk ook zal blijven vermoeien.

Onvermoeibaar is een woord dat mogelijk ook nog aan inhoud zal gaan inboeten!