Op mijn woorden passen!

Het is vaak een kwestie van afwegen. Of zo je wilt, wat wikken & wegen. Niet dat ik me dit altijd bewust ben, wanneer ik weer eens een bui heb waardoor anderen aangetast kunnen worden in eer en goede naam dan wel dat er sprake is van smaad en ik een grens overschrijd, wat niet direct mijn voorkeur heeft, is het goed dat een ander ingrijpt. Dat maakt mij bewust van het feit dat de woorden die ik dagelijks naar voren breng, niet als een vanzelfsprekendheid kunnen worden gezien. Voor je het weet heeft een advocaat daar kennis van genomen en kom ik voor een rechter te staan en wordt er een oordeel geveld omtrent de woorden die ik naar voren heb gebracht. Volgt een vonnis en loop ik de kans dat mijn wegen verdwijnen en ik niet veel meer hoef te doen dan wat met mijn duimen te draaien, een sjekkie te rollen en het vuur dat van binnen vlamde als een nachtkaars uit te laten gaan.

Enig zelfinzicht is in deze op mijn plaats, aan introspectief vermogen geen gebrek maar niet eerder dan dat een ander mij hierop wees. Duidelijk maakt dat ik niet alles wat in mij opborrelt met de buitenwacht kan gaan delen. Noem het een vorm van zelfcorrigerend dan wel zelfreinigend vermogen, waar ik dan weer de draak mee probeer te spelen. Of, gelijk ook een ander zou kunnen zeggen: ‘waar ben jij in Godsherennaam mee bezig?!’ Enerzijds zou ik dit kunnen zeggen, anderzijds zou ik dat kunnen doen. Of loop ik de kans om op mijn stappen terug te keren. Waardoor WiksWegen mogelijk een doodlopende weg kan gaan worden, maar ik zeker nog van plan ben om van mij te laten horen, dan wel te laten zien.

Dat ik op mijn tellen dien te passen…